Gill, MichaelAlbum

Ha, het nieuwe album van Mirek Gil, was mijn eerste (te snelle) reactie na het openen van de enveloppe met nieuw promomateriaal. Niets van dat al, want voor mij lag een album van ene Michael Gill.

Een onbeschreven blad. Zo kan Michael Gill gerust worden genoemd. Tijdens het schrijven van deze recensie was weinig tot geen informatie over deze Amerikaan te vinden. Zelfs een website of MySpace-website was niet in de lucht.

“Blues For Lazarus” is gemaakt met behulp van een lange rij aan meewerkende muzikanten, zangers en zangeressen die vooral uit Californië afkomstig is. Het zijn juist de verschillende vocalisten die dit album tot een wat onsamenhangend geheel maken. De meeste nummers zijn geïnspireerd op uiteenlopende romans, dus kennelijk is Gill naast muziek een groot liefhebber van boeken.

Het album telt negen composities die gerust onder de noemer ‘rustige luistermuziek’ geschaard mogen worden. De muziek kent ook lichte invloeden van blues en gospelmuziek (het titelnummer Blues For Lazarus). Het is Gill zelf die zich met regelmaat onderscheidt door mooi spel op piano en ook op synthesizers goed uit de voeten blijkt te kunnen. Luister maar eens naar het mooie Memory Of A Dream.

Meest bekende naam in het cd-boekje is die van drummer Dave Weckl, die ik laatst nog tegenkwam op “Kilimanjaro Secret Brew” van 3rd World Electric. Deze technisch virtuoze drummer laat helaas alleen op het instrumentale Arakis zijn drumstokken spreken. Dit nummer behoort gelijk ook tot de beste van deze schijf dankzij subtiele ritmiek en vet spel op basgitaar van Rob Fordyce en de lekkere afwisselende solo’s op gitaar en saxofoon, een instrument dat ook veelvuldig op deze cd te beluisteren valt.

De vraag waarom Michael Gill zijn debuutalbum juist uit brengt op een label dat bekend staat om zijn uitgaven van progressieve rockmuziek, is hier zeker gerechtvaardigd. Onbedoeld en wellicht ook onbewust laat hij zich hiermee een verkeerd etiket opplakken. Met “Blues For Lazarus” toont Gill aan zeker muzikale potentie te hebben, door het misplaatste etiket ‘progressieve rock’ beperkt hij zich in zijn mogelijkheden.

Hans Ravensbergen