“Subterranea” is waarschijnlijk het bekendste conceptalbum van IQ, de Britse neo-prog band rondom Michael Holmes, Peter Nicholls, John Jowitt, Martin Orford en Paul Cook. “Subterranea” is echte klassieker die zeer waarschijnlijk bij veel van onze lezers in de muziekcollectie aanwezig is. Wat velen wellicht niet zullen weten is dat het album is verfilmd. In 2012 kondigde Birdman Films en IQ aan dat het verhaal achter het album is herschreven voor een bioscoopfilm, het script is geschreven door Peter Nicholls en de muziek voor de film is met medewerking van de band herschreven en extra materiaal is toegevoegd. Met name Michael Holmes – gitarist van IQ – is hiermee uiteindelijk mee doorgegaan. Het heeft tot 2015 geduurd voordat de film een feit is geworden. Zie onder andere op IMDB.
“Subterranea” gaat over een man die als onderdeel van een experiment gedurende zijn hele leven is vastgehouden in een donkere cel, zonder enige contact met de buitenwereld. De film begint met het moment waarop de man na zijn lange gevangenschap vrij is gekomen en hij ontwaakt ergens in een stad. In 2002 heeft de band het album al een keer op het podium gebracht en als een live-dvd uitgebracht. Die opnamen zijn echt een live-registratie van een muziekalbum, waarbij het verhaal wordt uitgebeeld in muziek.
“Subterranea – The Movie” is een verfilming van het verhaal met Bug Hall als protagonist. De muziek is ondergeschikt aan het verhaal, maar geeft voor ons als progliefhebbers een herkenningspunt. De soundtrack die nu aan cd is toevertrouwd is daar de weergave van. De muziek is overigens verre van het origineel, maar is een filmische ambiente soundscape.
Deze soundtrack brengt dus hier en daar herkenning van het album van weleer. Echter meer dan een aantal goede herinnering brengt het eigenlijk niet. Voor rustige momenten als achtergrond is het wellicht ideaal, maar de muziek haalt het niet bij het origineel. Het slotnummer In The Wilderness met teksten geschreven en gezongen door Peter Nicholls is eigenlijk het enige dat dit album echt interessant maakt. Een rustig emotioneel nummer, waar Nicholls ontroerend zingt in de stijl die we ook bij IQ van hem kennen en ook horen we een schitterende gitaarsolo van Holmes. Een leuk album voor de echte IQ fan, maar ik zet nog een keer het originele dubbelalbum op.