Riesenbeck, MichaelAlbum

Toen ik het album “Shouting Silence”  van gitarist, drummer en toetsenist Michael Riesenbeck binnenkreeg, had ik geen idee dat ik met een landgenoot te maken had. Ik had nog nooit van de goede man gehoord, terwijl op zijn album toch een indrukwekkend aantal meer en minder bekende namen meespeelt. Zoals bijvoorbeeld Jeff Pilson (Dokken) en Tony O’Hora (Praying Mantis). Misschien dat de naam Michael Riesenbeck verstokte Totofans iets zegt vanwege zijn bijdrage aan de Tototribute “Fanfields”. Duidelijk mag dan ook zijn in welke hoek we de muziek moeten plaatsen: AOR met zo nu en dan lichte progressieve invloeden.Het album gaat lekker van start met een heerlijk basloopje, toetsen die de boel lekker inkleuren en een vette gitaarsolo. De referenties naar Styx, Toto en REO Speedwagen zijn overduidelijk, maar dat mag de pret zeker niet drukken. De uitvoering weet te overtuigen. Ook Better Days is zo’n op de Amerikaanse markt georiënteerd nummer. Het aan de slachtoffers van de elfde september 2001 opgedragen Dreams For Tomorrow bevat een stukje van de toespraak van George W. Bush en is een vrij rustig nummer.

Casualties Of War is het eerste instrumentale nummer van de cd. Voortgedreven door een lekker vet basloopje, mag Michael zich lekker uitleven op toetsen, gitaar en drums. Het ene moment ingetogen en het volgende lekker vet en rockend. Het opvolgende Call To Glory is een ongecompliceerd up-tempo nummer met een Neal Schon-achtige gitaarsolo.

Natuurlijk mag op een dergelijk album een ballade niet ontbreken. In de vorm van Meant To Be neemt dit nummer het rustpuntje voor zijn rekening. Dat Riesenbeck een Totofan is blijkt wel uit het feit dat hij een nummer heeft opgedragen aan Toto (of het de band Toto betreft of het hondje uit ‘The Wizard Of Oz’ is echter niet duidelijk). Feit is dat het tweede instrumentale en tevens langste nummer van de cd, Toto’s Giant Journey, een heerlijk afwisselend nummer is waarbij gitaar- en toetsensolo’s elkaar afwisselen. Ook worden er op deze reis verschillende sferen aangedaan van heerlijk ontspannen tot jazzy bas- en toetsenspel.

Heart Of Stone is een nummer dat met een beetje geluk op de nodige uitzendtijd bij Amerikaanse radiostations mag rekenen. Een nummer ook met hitpotentie, aanstekelijk ritme en een refrein dat zich makkelijk laat meezingen. Het heeft wel iets weg van de oude REO Speedwagen-nummers. Het opvolgende Two Hearts start veelbelovend met een gitaarsolo, maar weet het toch niet helemaal waar te maken. Het nummer glijdt als het ware het ene oor in en het andere oor uit.

Phil Vincent zingt Telling Lies maar kan niet geheel overtuigen. In de rustige gedeelten is er geen vuiltje aan de lucht, maar in de stevigere gedeelten komt hij kracht te kort. Het kan echter ook aan de productie liggen, want het ene moment knalt de gitaar uit de boxen en het andere moment klinken ze een beetje weggestopt. Het derde instrumentale en tevens titelnummer sluit op een progressieve manier deze cd af. Gitaar- en toetssolo’s bewegen zich van links naar rechts en vice versa door het geluidsbeeld. Een apart nummer en misschien een vreemde eend in de bijt bij het overwegend AOR-materiaal van de cd.

Een goed album dat de fan van AOR met licht avontuurlijke inslag zeker eens moet gaan beluisteren.

Rob van Oosten