Romeo, MichaelAlbum

Liefhebbers van rijk georkestreerde prog metal opgelet! Stel je het meest bombastische en over-the-top album uit je collectie voor en doe daar in gedachten dan nog een schepje bovenop. Loopt het water je nu in de mond dan kun je dit soloalbum van Michael Romeo blind aanschaffen. Mijn hemel, wat een aanslag op de zielsrust is dit album, maar verdorie wat is het ook een ontzettend lekker product geworden!

Van de harde kern van Symphony X was Michael Romeo de enige die nog niet met een echt soloalbum op de proppen was gekomen. Voor het gemak rekenen we zijn demo-plaat “The Dark Chapter” uit 1997 dan niet mee. En is de muziek van Symphony X al totaal niet geschikt om als geluidsbehang te dienen, Romeo gooit hier werkelijk alle schroom van zich af en doet er nog een schepje bovenop. Uiteraard eist zijn fenomenale gitaarspel in eerste instantie de aandacht op, maar Romeo verzorgt hier ook de toets partijen en orkestraties. En deze orkestraties zijn bijna net zo overdonderend als de al genoemde gitaarpartijen. Het klinkt af en toe echt alsof er een compleet symfonieorkest is ingezet, zo nu en dan vergezeld van een heus koor. Maar het is allemaal synthetisch. Door deze orkestrale aanpak komt het allemaal nogal filmisch over en sommige stukken zouden geen gek figuur hebben geslagen in de soundtrack van een film. Dan wel in de meer heftige scenes overigens. Romeo ziet dit album dan ook als een eerbetoon aan filmmuziekcomponisten als Bernard Hermann en John Williams.

Als ritmesectie heeft Romeo Black Label Society-bassist John DeServio en drummer John Macaluso (Yngwie Malmsteen, Art, TNT) ingevlogen. Ook niet de minsten. Laatstgenoemde is sowieso een druk baasje. Zo drumde hij ook het recente album van Tomorrow’s Eve in. De beste daad is echter het inzetten van de relatief onbekende Rick Castellano als zanger op dit project. Natuurlijk stelen de instrumentale stukken hier de show, maar Castellano blijkt een bovengemiddeld zanger die met zijn krachtige stem daadwerkelijk een toevoeging is aan al dit bombastisch geweld.

Na een kort orkestraal begin gaat het album direct furieus van start. Deze intensiteit blijft de eerste vijf nummers haast onafgebroken aanwezig, waarbij tijdens het vierde nummer, Fucking Robots, zo’n beetje alle muzikale wetten worden getart met een combinatie van orkestrale metal en bijna techno-achtige klanken. Pas tijdens het zesde nummer, Believe, gaat de voet even van het gaspedaal. Dit is slechts relatief, want ook dit is een prima power metal track.

De titel van het album ten spijt zijn er tekstueel niet zo gek veel raakvlakken met H.G. Wells’ gelijknamige beroemde roman uit 1898. Omdat het hier een digitale promo betreft is het volgen van de teksten wat moeilijker dan bij een fysiek exemplaar, maar het thema lijkt hier hoofdzakelijk – al dan niet interne – conflicten te zijn.

Hoewel Romeo hier niet al te veel afwijkt van de stijl die hij doorgaans met Symphony X aan de dag legt is dit album absoluut een aanvulling in de overvolle prog metal vijver. Er wordt fantastisch gemusiceerd en ook de zang is uitstekend. Liefhebbers van Symphony X en aanverwante bands mogen deze plaat niet aan zich voorbij laten gaan. De toevoeging Part 1 in de titel doet vermoeden dat er meer solowerk aan zit te komen. Sterker nog, Romeo heeft aangegeven dat deel twee al bijna is afgerond. Ik kan niet wachten!

Ralph Uffing
CD:

LP: