Michael Schenker GroupAlbum

Het leven van een succesvol muzikant gaat vaak niet over rozen. De verleidingen zijn groot, de valkuilen diep en de roem is vergankelijk. Iemand die over al deze zaken als geen ander kan meepraten is de Duitse meestergitarist Michael Schenker. Als knulletje van 15 stond hij al naast zijn broer Rudolf op de planken met The Scorpions. Een jaar later vertrok Michael naar UFO, waarmee hij o.a. het legendarische live-album “Strangers In The Night” (1978) uitbracht. Met zijn karakteristieke stijl en onafscheidelijke Flying V bereikte Michael in die eerste jaren van zijn carrière al snel de status van rockster en supergitarist.

Michael Schenker heeft in de afgelopen 25 jaar ook regelmatig kennis gemaakt met de duistere kanten van het muzikantenbestaan. Zijn leven wordt gekenmerkt door torenhoge pieken maar zeker ook door metersdiepe dalen. Het woord ‘afkicken’ klinkt hem zeer bekend in de oren. Hoe het ook zij, inmiddels staat hij weer stevig met beide benen in de ‘echte wereld’ en laat hij zijn gitaar weer spreken. Het resultaat is te horen op zijn nieuwe cd, die de titel “Arachnophobiac” heeft meegekregen.

Maestro Schenker verkeert op dit album in goed gezelschap. Zanger Chris Logan is misschien de minst bekende van het stel. In hardrockkringen is hij echter een graaggehoorde gast. Hij beschikt over veel kracht in zijn stem en zingt met veel passie. Echt een typische rockstem. Drummer Jeremy Colson is bekend van zijn werk met oa. Marty Friedman en Steve Vai en de bassist van dienst luistert naar de naam Stu Hamm. Hij is ook te horen op cd’s van Joe Satriani en de al eerder genoemde Steve Vai.

Muzikaal zit het dus wel snor op deze plaat, daar staan deze heren wel garant voor. De elf composities op “Arachnophobiac” zijn niet overdreven spectaculair. Degelijke, authentieke hardrocksongs die vooral opleven wanneer Schenker zijn -altijd herkenbare- gitaarsolo’s uit de hoge hoed tovert. Weinig verrassende momenten derhalve of het moeten de gastbijdragen van topgitarist Jeff Watson (Nightranger) zijn. Hij voorziet vier tracks van wat extra peper met zijn uitgekiende solo’s.

Natuurlijk heeft deze release weinig met progressieve rock te maken en hoort hij hier misschien  wel helemaal niet thuis. Het is echter wel een feit dat Michael Schenker talloze gitaristen van de huidige generatie heeft beïnvloed en geïnspireerd. Alleen daarom al is een bespreking hier zeer goed verdedigbaar.

Joost Boley