Paul, MickAlbum

Tijdens een carrière die teruggaat tot de jaren ‘70 heeft bassist Mick Paul met veel gevestigde artiesten gespeeld en talloze tournees en tv-sessies gedaan. In het begin van de jaren tachtig was hij een in-house sessiebassist voor een studio in Londen. Pas in 1995 trad Mick toe tot The David Cross band waar hij in samenwerking met David Cross, Robert Fripp, John Wetton, Pete Sinfield en Peter Hammill, zijn draai vond als componist.

In 2015, tijdens het opnemen van het album “Another Day” van David Cross en David Jackson (Van Der Graaf Generator), ontdekte hij dat het meeste bas gestuurde materiaal van hem heel persoonlijk voor hem was en dat als soloproject daardoor meer samenhangend aanvoelde dan als band. Dit was het startpunt voor zijn eerste soloalbum “Parallel Lives”.

Aanvankelijk stuurde Mick de eerste paar nummers naar Craig Blundell om aan de drumpartijen te werken. Craig Blundell was op dat moment veel op tournee met Steven Wilson, dus nam hij de tracks op in zijn eigen studio. De volgende die erbij betrokken raakte, was Sheila Maloney. De originele toetseniste van The David Cross Band speelde niet alleen een belangrijke rol bij het spelen van de piano- en synth stukken, maar schreef ook mee aan vier nummers en besliste mee bij de productie en eindmix. Vermeldenswaardig is het gebruik van een Ondes Martinet. Dit is een vroeg elektronisch toetsenbord die het geluid  langs een draad door een ring laat bewegen. Hierdoor ontstaat het ‘zingende zaag’ geluid dat wat weg heeft van een theremin.

De meeste vocalen van Jim Wilde werden vrij vroeg in het opnameproces gedaan en enkele terwijl de nieuwe nummers klaar waren. Nadat alle basis bas- en toestenpartijen voltooid waren speelde vervolgens Steve Roberts de rest van de drumpartijen in twee dagen in.

Mick stuurde de bestanden vervolgens naar David Cross, David Jackson en Paul Clark voor respectievelijk viool, fluit, dwarsfluit en gitaren. De beide Davidsen stuurden van elk deel minstens drie verschillende solo’s en lieten Mick diegene kiezen die hij het leukst vond. De laatste persoon die werd opgenomen was Dennis Mahon, die in Californië woont. Mick ontmoette hem bij Cruise To The Edge en was zo onder de indruk van zijn zang op John Wetton-covers dat hij met hem wilde samenwerken om te zien wat hij zou doen met een origineel nummer.

Met de manier waarop verschillende levens elkaar spiegelen zonder dat we het doorhebben is de albumtitel “Parallel Lives” hierdoor treffend  gekozen.

Mick Paul laat met dit album zien dat de basgitaar een flexibel en interessant muziekinstrument is en niet alleen wordt gebruikt voor de lage basistonen en ritme. Er is een aantal heel verschillende manieren om de basgitaar te bespelen, waaronder melodieën, tikken, solo’s en textuur begeleidingen, maar uiteraard ook de belangrijkste basis: de lage grondtonen!

In een softe jazzrock uitvoering worden de nummers kort en krachtig gehouden waardoor het nergens ontaardt in gepiel. Het is de basgitaar die mag excelleren in al zijn facetten in een aangename wolk van soundscapes, pakkende gitaren en prima zangpartijen.