Midas FallAlbum

Het Schotse Midas Fall timmert met zes releases in evenzoveel jaar flink aan de weg. Met het derde volwaardige album “The Menagerie Inside” doen zich geen grote veranderingen voor in het geluid van de band: die bestaat nog steeds uit postrock, met flinke popinvloeden en shoegaze- en elektronica-accenten.

Push kent al vanaf het begin een lekkere drive, met een prominente rol voor de piano van Burn en het stuwende drumspel van Pellatt, waarna zorgvuldig een gitaarmuurtje wordt opgetrokken. Beter nog wordt het wanneer zangeres Elizabeth Heaton inzet, want wat een geweldige stem heeft deze dame! Bezwerend, meeslepend en emotioneel geladen is haar zang en hoewel ze er zelf niet mee schermen als referentie, doet dit mij toch vooral aan Julianne Regan van All About Eve denken.

Prijsnummer is wat mij betreft Counting Colours, waarop gastartieste Joni Fuller op viool schittert. Onbegrijpelijk eigenlijk dat haar bijdrage maar tot één nummer beperkt is gebleven, want een viool (of een cello) is wat mij betreft het instrument dat bij uitstek bijdraagt aan het onderhuidse gevoel dat de meeste nummers op dit album zo kenmerkt. Om de viool zo goed mogelijk te laten vervlechten met de zang is de verdere instrumentatie bewust beperkt gehouden, zodat de impact des te groter is als anderhalve minuut voor tijd alsnog drums en basgitaar worden ingezet. Een prachtig nummer, waarvan de opbouw vele bands ten voorbeeld gesteld kan worden!

Na het sterke zesde nummer, The Morning Asked And I Said No, waarop Heaton de wanhoop van zich af lijkt te zingen, zakt het album helaas wel wat in, om met afsluiter Holes gelukkig nog wel sterk terug te komen. Wellicht ware het dan ook beter geweest als “The Menagerie Inside” een ep van een nummer of zes was geweest, want hoewel het album maar iets meer dan drie kwartier duurt, voelde het voor mij als veel langer. Het is overigens het enige echte kritiekpunt dat ik voor dit album kan verzinnen, de meeste nummers van Midas Fall smaken namelijk absoluut naar meer!

Wouter Brunner