MihraxAlbum

“Rox” is het tweede album van de Duitse groep Mihrax. Toetsenist Tobias Graef kwam in 2016 met het instrumentale soloalbum “Mihrax”. Drie jaar later werd dit album opnieuw uitgebracht met zijn broer Thomas op basgitaar en Frank Zibner op drums en zang. Voor het album “Rox” hebben de gebroeders Graef versterking gekregen van een nieuwe zanger, drummer en gitarist.

De mannen uit Berlijn presenteren hun muziek als een blend van neo-prog, rock, pop en hardrock.  Zeg maar een band in de lijn van Arena. Dat moet mij op voorhand liggen, toch?! Om maar met de deur in huis te vallen: Mihrax maakt dat maar ten dele waar. Tenminste, de stijl klopt wel, maar drie zaken zorgen ervoor dat het album “Rox” mij niet heel erg kan bekoren. In de eerste plaats is dat de zang van Boris Elfert. Die doet heel geforceerd en schreeuwerig aan. De beste man wil graag wat theatraal klinken, maar moet daar hard voor werken. In mijn oren te hard. Nu weet ik ook: de zang moet je liggen. Maar in de nummers van Mihrax drukt de zang van Elfert nogal een stempel op de muziek. Het tweede punt is de muziek zelf. Die is niet wereldschokkend, ook niet slecht. Maar zelf mis ik een bepaalde diepgang. Het is mij wat te eendimensionaal. Ook kennen veel nummers veel herhalingen.

Blackstar is de opener van het album, is hiervan een goed voorbeeld. Dit nummer van ruim elf minuten over het verval van een artiest is direct een van de betere songs. Maar op een gegeven moment heb ik het wel gehoord, omdat de heren eigenlijk weer opnieuw beginnen. De volgende songs zijn Intoxication en What You Gonna Do? In deze nummers komt de hardrockkant van Mihrax sterk naar voren. Stel je het zo voor dat de hardrock een stevige basis legt, de zanglijnen wat poppy zijn en de gitaren en toetsen in de muzikale intermezzo’s voor een portie symfo zorgen.

Met Unknown Yet neemt Mihrax wat gas terug en komt men met een aardige popsong. Met Stench gaat het tempo weer wat omhoog, met wat hardrock en Gary Moore-achtige blues, gemixt met wat symfo. Het wat pastorale muzikale stukje is best mooi gedaan. Maar natuurlijk moet het refrein nog wel een keer herhaald worden. Herhaling, dat is een woord dat zich steeds maar blijft herhalen als het gaat om deze muziek.

Hang It Up is een energiek en instrumentaal nummer in de stijl van het al eerder genoemde Arena. De muziek klinkt best goed, maar ik vind wel dat het te weinig haakt. Daarvoor heb je, in mijn ogen, toch een nummer nodig met zang en meer een kop en een staart. Stuck in a Maze is wederom een song waarin pop, symfo en hardrock elkaar vinden. Het toetsenriedeltje doet mij herinneren aan No Limit. Het simpele refreintje maakt dat ik het vooral irritant begin te vinden. Met If The Music Dies komt een einde aan dit album van Mihrax. Het vleugje Genesis, dat ik al eerder wist te ontwaren, doet mij goed.

Kortom, hoewel de Mihrax in de basis goede muziek maakt, zorgen de geforceerde zang, vele herhalingen en te weinig aansprekende nummers ervoor dat ik er helaas, helaas niet veel meer van kan maken dat ik niet heel erg onder de indruk ben van dit album.