Grande, MikeAlbum

Kijk, daar heb ik nu diep respect voor. In een (digitaler wordende) muzikale wereld waar veel artiesten moord en brand schreeuwen over illegale downloads en dito kopieeractiviteiten, biedt Mike Grande zijn debuutalbum “My Dash Between The Numbers” geheel gratis aan op zijn website. En mocht je meer exemplaren voor je buren of vrienden willen bestellen? Geen enkel probleem. Ze worden je allemaal gratis toegezonden. Het enige wat je daarvoor moet doen is jezelf registreren op zijn website. En mocht je misschien denken dat het om obscure muziek gaat welke ook nog eens slecht opgenomen en/of geproduceerd is, dan kom je toch echt bedrogen uit. Maar daarover later.Menigeen zal wel zeggen dat deze man volslagen krankjorum geworden is, ik denk dat niet. Mike Grande is namelijk erg slim bezig. In de winkel of één of andere webshop zou ik deze plaat geheid links hebben laten liggen. Maar wanneer mij als rechtgeaard Hollander iets geheel gratis wordt aangeboden, dan laat ik dat niet lopen. En vele anderen (niet Hollanders) met mij ook niet.
Met deze actie heeft hij mij wel zover gekregen (geheel belangeloos) deze recensie te schrijven, gewoon omdat ik vind dat veel meer mensen deze muziek moeten beluisteren. Zie het ook als mijn tegenprestatie in natura. Omdat jij deze recensie nu leest raak je misschien geïnteresseerd en vertel je het weer door.

Op zijn vijftiende begon Mike Grande met gitaarspelen. Na aanvankelijk veel sessiewerk besloot hij om zich meer te verdiepen in instrumentale gitaarmuziek. Omdat hij gefrustreerd was over de al maar stijgende kosten voor een studio, opende hij maar zijn eigen studio. Na verloop van tijd had hij voldoende materiaal bij elkaar voor een album. Samen met zijn vrienden Eddie Perelman, Rob Racalbuto en Adam Reich nam hij “My Dash Between The Numbers” op.

Dat Mike Grande beïnvloed is door Steve Vai en Joe Satriani wordt overduidelijk bij het beluisteren van de acht nummers, met een licht overwicht naar laatstgenoemde. Mike Grande is ook technisch een begaafde gitarist, we kunnen op dit album ook allerminst spreken van ‘gitaarshredden’. Het blijft vlot, stevig en zeer melodieus, getuige Two Miles To Ana Lese, Skeleton Jack (met een Edward van Halen achtige gitaarsolo) en Stovie (een recht toe recht aan rocker).

Van zijn meer rustige kant laat hij van zich horen op Walk In November en If I Can Learn To Fly. Jammer dat het album wordt afgesloten met het zeer gezapige Butterflies.

Dit is absoluut een zeer goede plaat die het verdient om aandacht te krijgen. Het zal voor Mike Grande nog wel een hele klus worden zich (blijvend) te onderscheiden in een muzikale stroming waarin de spoeling uitermate dun is.

Hans Ravensbergen