Kershaw, MikeAlbum

Als je de naam Kershaw hoort, gaat je eerste gedachte ongetwijfeld uit naar Nik Kershaw, de legendarische artiest die in de vorige eeuw enkele juweeltjes van platen produceerde. En ja, ook ik dacht dit en de link maar Mike Kershaw was in mijn bovenkamer vlot gelegd… Zou het familie zijn?

Nee dus, ik kwam bedrogen uit. Want wat ik op deze digitale versie van “What Lies Beneath” hoor kan eigenlijk het daglicht amper verdragen. Mike Kershaw is een Britse muzikant die nu drie studioalbums op zijn naam heeft staan. Zou deze Kershaw een rijke familie hebben en zodoende over voldoende  pecunia beschikken om zijn lievelingsding te doen, ‘muziek’ maken? Zou hij zich ingekocht hebben bij de mensen achter Bad Elephant Music, die vreemd genoeg behoorlijk lyrisch over deze man zijn. Nogal vreemd, want het Britse Bad Elephant Music heeft best wel aardige acts in zijn stallen. Wat dacht je van Matthew Parmenter, Paradigm Shift of Konchordat? Zijn toch niet de minste prognamen?

Nou ben ik overigens niet van plan dit album tot de grond toe af te branden, nee, ik ga gewoon op zoek naar de mooie stukjes, mits ze natuurlijk te vinden zijn op “What Lies Beneath”.  De eerste drie nummers kun je direct overslaan. Wat meteen opvalt is de zeer zwakke, vaak valse zang van Kershaw zelf, die ietwat doet denken aan Al Stewart en die van Michael Stipe van R.E.M., maar dan vanzelfsprekend een behoorlijk aantal niveaus minder.

Track nummer 4, “The City Revealed” kent eindelijk een lekkere flow. Op dit nummer speelt onze landgenoot Leo Koperdraat van de formatie Fractal Mirror een partijtje mee op gitaar en toetsen. Ik vraag me overigens wel af wat deze niet onaardige muzikant doet bij een dergelijk  project… Ondanks de hiervoor beschreven prettige flow van het nummer, is de fade out echter weer tenenkrommend.

Het nummer Wounds begint veelbelovend, melodieus, symfonisch en verrek, ik hoor een andere vocalist. Dit moet dan Tom Slatter zijn, die al een stukje hoopgevender klinkt, totdat Kershaw mee gaat jengelen, jammer. Nou, op naar het laatste nummer, The City Of My Dreams. Eens kijken of Kershaw een aardige uitsmijter voor ons heeft. Helaas, het album gaat uit als een nachtkaars.

Het enige wat goed is aan “What Lies Beneath” van Mike Kershaw is de fraaie hoes van de cd. Voor het overige hoor ik onnozele zanglijnen, arrangementen die het niveau van Boer Daar Ligt Een Kip In Het Water niet ontstijgen en hemeltergende zang. En dan heb ik het nog niet eens over de mix en mastering van dit gedrocht… Schiet mij maar lek, ik kan er niets anders van breien.

Joop Klazinga