Pinder, MikeAlbum

Van alle leden van The Moody Blues is de naam van toetsenist en zanger Mike Pinder het snelste in de vergetelheid geraakt. Dat is niet zo raar, want na de zogenaamde ‘klassieke 7’ (de platen vanaf “Days Of The Future Passed” (1976) tot en met “Seventh Sojourn” (1972)) deed hij alleen nog maar mee op de in 1978 verschenen – matige – reünieplaat “Octave”, waarna hij vertrok en werd vervangen door de Zwitser Patrick Moraz.

Pinder was inmiddels geëmigreerd naar Californie, Verenigde Staten, alwaar hij met plaatselijke muzikanten in 1976 “The Promise” maakte, en 16 jaar later hetzelfde trucje toepast met “Among The Stars”. Beide releases gingen niet alleen ongemerkt aan het grote publiek voorbij, zelfs verstokte Moody Blues-fans zijn over het algemeen onbekend met beide platen. Het afstof-label Esoteric Recordings brengt ons nu de mogelijkheid beide werken te leren kennen, want eind 2013 worden de platen compleet geremasterd in een prachtige box heruitgegeven, voorzien van een dvd met een lang interview met de – inmiddels – zeventiger.

Nu ben ik een enorme fan van The Moody Blues – je kan mijn recensies nog eens doorlezen – dus ik zag reikhalzend uit om de soloplaten van Pinder te leren kennen. Dat bleek echter nogal een teleurstelling. Zowel “The Promise” als “Among The Stars” hadden wat mij betreft prima in die vergetelheid mogen blijven.

“The Promise” om te beginnen is een typisch eind-jaren-’70-plaat zonder ook maar één goed liedje. De achtergrondvocalen in sommige nummers geven de plaat weliswaar een fris en vrolijk tintje, maar niets van het materiaal beklijft. Het einde van de plaat, waarin Message, het gedicht The Seed en The Promise in elkaar overlopen, is iets beter, maar ook nog niet geweldig. Het enige wat van “The Promise” gezegd kan worden is dat de kitscherige hoes wel iets aantrekkelijks heeft.

Dat kan zeker niet gezegd worden van “Among The Stars”, dat getooid is in zo mogelijk de lelijkste hoes ooit, hoewel daarin de concurrentie in de popgeschiedenis enorm is. “Among The Stars” is een typisch midden-jaren-’90-plaat zonder ook maar één goed liedje. De achtergrondvocalen in bijna alle nummers geven de plaat weliswaar een fris en vrolijk tintje, maar opnieuw beklijft niets van het materiaal. Eigenlijk is deze plaat nog slechter dan “The Promise”, want op momenten krijg je het gevoel dat je luistert naar een soundtrack van een jaren ’90 serie voor tieners. Een liedje als het kinderliedje When You’re Sleeping, wens ik nooit, nooit meer te horen. The World Today, het slotnummer, krijgt als werkelijke enige van de hele box een (magere) voldoende.

Het vervelende van deze luxueus uitgevoerde box, gemakkelijk één van de meest zinloze heruitgaven van 2013, ervoor zorgt dat mijn beeld van Mike Pinder, als zonderlinge man, verantwoordelijk voor prachtige Moody Blues-composities, beschadigd is geraakt. Hij is eigenlijk niet eens zo’n goede zanger.

Wat mij betreft mag deze box direct weer te vergetelheid in. Ik denk dat ik van de week maar haastig een Pinder-tijdens-Moody-Blues-verzamelaar ga maken, met tracks als The Best Way To Travel, Have You Heard/The Voyage/Have You Heard (Part 2), So Deep Within You, Out And In, Sun Is Still Shining, Melancholy Man, My Song, Lost In A Lost World, When You’re A Free Man, A Simple Game, Please Think About It, One Step Into The Light.

Markwin Meeuws