Tiano, MikeAlbum

Als symfoliefhebber vraag ik mij soms af welke muziek ik zelf zou maken, had ik het talent gehad. Een progrockfan die de instrumenten oppakt, wekt daarom direct sympathie. Dat maakt het resultaat echter nog niet direct genietbaar en bovendien concurreer je immer met alle kwaliteitssymfo die al is uitgebracht. Dat pakt niet altijd even goed uit.

Hier hebben we te maken met het debuutalbum van een mede-progrockfanaat. Mike Tiano was onder meer de websitemanager van Yes en ook de man achter het online fanmagazine Notes From The Edge. Het is dan ook bepaald niet gek dat “Creétisvan” veelal toegankelijke symforock bevat; geïnspireerd door onder andere Yes en Pink Floyd. Folky en bluesy passages worden niettemin niet geschuwd. Ofschoon de muziek inzichtelijk klinkt, luistert dit album niet makkelijk weg. De melodieën voelen mechanisch aan. Het spel klinkt verder geforceerd, alsof elke noot drie keer geoefend moest worden voordat het op plaat verscheen. Het is echter de stem van Tiano die het grootste struikelblok vormt. Zang hoeft weliswaar niet loepzuiver te zijn, maar het moet geen mankement vormen. Hier zijn de zangpartijen vals, niet toonvast en dun. Dat is jammer, want het gitaarspel valt in positieve zin op; het lijkt qua stijl zelfs een midden te houden tussen Andrew Latimer en Gary Moore, waardoor de gitaarrijke uitbarstingen nog het meest bijblijven.

Zo bevat Different Drummer een prettig tussenstuk waarbinnen akoestisch en elektronisch gitaarspel een symfonische samenwerking aangaat. Het geluid komt smachtend uit de speakers. Deze passage had maar zo van Wishbone Ash kunnen komen. Het wordt nochtans opgevolgd en voorafgegaan door een bloedeloze, slepende melodie die geen recht doet aan de fijne climax. Nee, dan beluister ik liever Dance Of The Little Guys. Dit nummer bevat prettig uptempo gitaarwerk. Het nummer kent een pastorale sfeer vol met lenteachtige tonen. Misschien is het qua structuur net te wiegend en eenzijdig om vijf minuten te beklijven, maar indien het album vol stond met zulke miniatuurtjes was het wel aangenamer geweest.

Composities met duidelijkere mankementen zijn namelijk veelvuldiger aanwezig. There Behind You begint bijvoorbeeld interessant met een loom spacy segment, maar vervolgens komt de focus pijnlijk op de zang te liggen. Het akoestische gitaarspel klinkt ook nog eens gezapig. Na vier minuten beweegt het nummer nog steeds doelloos voort. Een snerpende synthesizervulkaan zorgt voor enige opschudding, maar zelfs dan ontbreekt nog spanning. Ook afsluiter Emerge Triumphant laat de luisteraar niet hoopvol achter. Het heeft een clichématig ritme en vervolgens vermoeit de houterige opbouw al snel. De orkestrale tonen bieden gelukkig enig soelaas en marsachtig drum- en gitaarwerk lijkt ons zelfs naar een overtuigende climax te leiden. De hoop blijkt echter tevergeefs. Zo heeft menig nummer wel details die hinten naar betere symfo, maar na afloop rest enkel teleurstelling

Op “Creétisvan” bemerk je dus weliswaar een passie voor progrock, maar dit resulteert niet in overtuigende muziek. De hinderlijke zang en de houterige composities vormen onoverkomelijke stoorzenders. Een aantal goede gitaarpassages wekt voorzichtig optimisme voor verbetering, maar dat redt deze muziek niet. Het niveau van een zolderkamerproject wordt niet ontstegen.