Uiterst productief stelletje, die mannen van Millenium. Of is dit maar schijn? Met een echte platenbaas in de groep (toetsenist Ryszard Kramarski) is het natuurlijk betrekkelijk eenvoudig om al je muziek voor de fans en het nageslacht vast te leggen. Met het uitbrengen van “Exist”, het eerste studio-album sinds 2006, zal deze schare fans ongetwijfeld rap groeien.
Het valt niet te ontkennen dat Millenium (volgens mij verkeerd gespeld, maar dat terzijde) tot op heden een vrij onopvallende groep is, ondanks de zeven volwaardige studio-albums die ze op hun naam hebben staan. Wat mij betreft zorgt numero acht voor de verdiende doorbraak.
Verwacht van deze muzikanten geen technisch virtuoos spel. De groepsleden spelen hun instrument stuk voor stuk zeer verdienstelijk en ze verstaan zonder twijfel hun muzikale vak. De kracht zit hem voornamelijk in het collectief. Want ingespeeld zijn ze absoluut.
De groep speelt neo-progressieve rock met invloeden van Arena en Pendragon. Ook zullen de heren niet vies zijn van een lekker potje Pink Floyd, getuige het gitaarspel van Piotr Plonka. Naast gezongen stukken zijn er ook ruime instrumentale gedeeltes.
Op “Exist” staan slechts vier nummers met een speelduur tussen de elf en zestien minuten. Wat dat betreft gooit Millenium het over een andere boeg als op hun voorgaande albums waarop consequent nummers onder de tien minuten staan. Het componeren van epics gaat ze overigens niet slecht af.
Vooral gitarist Plonka steelt op deze schijf de show met zijn overvloedig aanwezige gitaarspel. Wat te denken van zijn doordringende en gevoelige solo a la Nick Barrett op de minuten durende intro van Embryo. De zang van Lukasz Gall past ook goed bij de muziek, die gedurende tien minuten rustig voortkabbelt. Zijn stem doet sterk denken aan een mix van Rob Sowden (Arena) en Bert Heerink (voormalig Vandenberg en Kayak). Het toetsenspel van Kramarski is over het algemeen gedragen en zorgt voor een relaxte sfeer. Tegen het einde zorgt de gitaar voor meer vuur en rock in het spel, waarna het nummer in een Arena-achtige sfeer eindigt.
Up & Down is een vrij eenvoudige compositie waarin toetsen en basgitaar domineren. Kramarski perst regelmatig lekkere solo’s uit zijn klavieren zonder echt virtuoos te worden. Helaas valt Gall enigszins door de mand in een stuk waarin hij zijn stem teveel verheft en duidelijk boven zijn macht zingt. Daartegenover is het breed uitgesponnen slotstuk met opvallend spel op basgitaar van Krzysztof Wyrwa weer zalig.
Na het mindere en weinig opvallende Rat Race, is het tijd voor de meer dan een kwartier klokkende uitsmijter Road To Infinity. Een rustig begin met akoestische gitaar en rustige zang gaat over in een heftig stuk met fel gitaarspel en up-tempo drumwerk. De toetsen vormen hier nog slechts een prettige achtergrond. Gaandeweg worden meer sferische (instrumentale) passages afgewisseld met uitspattingen op gitaar en toetsen. Een geweldige slepende gitaarsolo luidt het album op een passende wijze uit.
Millenium is in staat geweest om de langzaam stijgende lijn met “Exist” verder door te trekken. De groep is klaar om toe te treden tot de Eredivisie van de neo-progressieve rockgroepen. Voor een grotere (naams)bekendheid zullen ze toch echt toe moeten treden tot het (Nederlandse) zalencircuit buiten hun eigen land.
Hans Ravensbergen