MilleniumAlbum

Dit gegeven wordt vlotjes weergegeven door de Poolse band Millenium, waarvan het inmiddels alweer de vijfde cd is. Zoals collega-symfonaten Satellite en Riverside klinkt ook deze cd als een klok, met een aan perfectie grenzende productionele vaardigheid. Het haast triphop-achtige sfeertje dat de voorganger “Deja Vu” zo onaards mooi maakte, is op “Interdead” nagenoeg afwezig, terwijl ook de wat zwaarder symfonische, Jadis-achtige prog van de eerdere platen is verdwenen. Wat overblijft is een soort neoprog/pop, wat nog het dichtst bij Saga of Asia in de buurt ligt, terwijl ik ook de invloed van Eloy bespeur. Een groot bijkomend voordeel is dat Millenium beschikt over een uitstekende zanger. De stem van Lukasz Galêziowski (kortweg ‘Gall’ genoemd) ligt halverwege die van Marco Glühmann van Sylvan en Daniel Fäldt van Simon Says. Sowieso doet Millenium mij het meest aan die laatste, Zweedse groep denken. Stel je Simon Says voor die alleen maar knappe popliedjes maakt, met geweldige refreinen en je zit aardig in de buurt.

De eerste drie tracks zijn vlotte, maar knap in elkaar zittende liedjes. Terwijl op Insomnia en Gambler de achtergrondzang van Sabina Godula (tevens de vertelstem waarmee de cd opent) zorgt voor net dat beetje extra smeuïgheid in de muziek, geldt Veedeeo als mijn favoriet van de drie, vanwege het stuwende ritme vol geluidseffectjes. Tomasz Pasko is een geweldige drummer en Piotr Plonka, op deze plaat voor het eerst aanwezig, laat in langgerekte tonen zijn gitaar ronken dat het lieve lust is en zowel de gitaarsolo halverwege als de soundscapes aan het einde zijn zeer knap.

Light en Destiny zijn allebei ballads, die zich beide kenmerken door een geweldige opbouw en dito productie. Destiny valt vooral op door de Chapman stick van Krzysztof Wyrwa. Na deze twee rustpunten zijn we weer volledig klaar voor het stekelige Lady. Het nummer leunt volledig op een eenvoudige gitaarriff, die soms knap wordt overgenomen door de alom aanwezige bas van Wyrwa. Mooier dan de titel doet vermoeden is ook Demon, dat als een ballad begint, maar halverwege een haast funky en swingend karakter krijgt. Gall’s zang is emotioneel en doorleefd en zijn lichte Poolse accent is nergens echt storend. Wyrwa’s baswerk en de achtergrondzang van Godula complementeren het geheel van dit hoogtepunt.

Een ander hoogtepunt, misschien wel het beste nummer van de plaat, is Madman, dat met een mooie beat en rustig akoestisch gitaarspel van start gaat. Het is even wennen als Gall als een madman begint te zingen, maar de kracht en melodie van met name het refrein zijn om van te smullen.

Ik ben erg gecharmeerd van de kracht van deze band, het vermogen binnen eenvoudige kaders toch tot verrassend sterke symfonisch getinte popmuziek te komen. Ook het spelplezier van de zonder uitzondering ijzersterke muzikanten is aanstekelijk te noemen. Wel vind ik het jammer dat men de dromerige sfeer van de voorgaande plaat heeft verlaten, maar dit getuigt tevens van durf.