Mind KeyAlbum

Mind Key past naadloos in het straatje Dream Theater, Symphony X en Shadow Gallery. Daar winden deze Italianen helemaal geen doekjes om. Integendeel, voor hen is het een eer. Op het voorliggende tweede officiële studioalbum “Pulse From A Graveheart” zet de groep duidelijk een stap vooruit ten opzichte van het magere debuut uit 2004.

Voormalig Progwereld recensent Ton Veldhuis schreef in zijn recensie van “Journey Of A Rough Diamond” al over het ‘raspaard’ en de ‘ruwe diamant’ die Mind Key is. Behoudens dan de zanger, waar ik zijn mening deelde over de enige ergernis op dat album. Voor Ton en mij, maar ook veel anderen is er goed nieuws. Zanger op het eerste studioalbum Mark Basile heeft zijn biezen gepakt en is vervangen door Elio Fierro jr., overigens na ’tussenpaus’ Giorgio Adamo al weer de derde zanger van Mind Key. Deze Fierro is wel de stap vooruit die de groep nu heeft gezet. De man is gezegend met een stel uitstekende stembanden. Zijn licht rauwe stemgeluid doet soms denken aan David Coverdale, een echte hardrockstem dus. Zijn zang past een stuk beter bij de muziek dan het soms irritante geschreeuw van zijn voorgangers. Eigenlijk concludeer ik dat het raspaard nu ook een prima berijder kent en de diamant meer gepolijst is.

Maar ho, stop, denk nu niet gelijk met een subliem album te maken te hebben. Daar is de muziek toch te weinig origineel voor. Er worden je weliswaar tien composities voorgeschoteld met daartussen een aantal ‘verplichte’ tranentrekkers. Om nu te zeggen dat het album mijn aandacht het volle uur heeft kunnen vasthouden, gaat te ver.
Met Sunset Highway laat de groep gelijk al wel horen wat men in huis heeft. De vrij harde en hoge uithaal waar Fierro mee begint vlakt al snel af naar een lagere toonsoort en een meer bedachtzaam tempo. Snelle gitaarriffs, een breed uitgerold toetsentapijt en moderne synthesizerriedeltjes leggen een prima fundament voor een niet bijster opzienbarend nummer waar het muzikale vakmanschap toch weer wel van af druipt. Bij dit nummer komen bij mij tegenstrijdige gevoelens naar boven. Het zal immers niet voor het eerst en ook niet voor het laatst zijn dat ik een progressief metal album zeer kritisch bespreek. Het wordt wel weer eens tijd voor positieve kritiek.

Het onbeduidende en recht-toe-recht-aan The Seventh Seal wordt gevolgd door het meer symfonische Citizen Of Greed met rustige en doorleefde zang van Fierro. Het toetsenspel van Dario De Cicco klinkt hier wat meer op de voorgrond, evenals het gitaarspel van Emanuele Colella. Als slagroom op de cake speelt gast Derek Sherinian één van zijn bekende fraaie toetsensolo’s. Dit nummer openbaart een andere – meer symfonische – kant van Mind Key. Het opvolgende Crusted Memories gaat op dezelfde voet verder. De toetsensolo’s van De Cicco op dit nummer doen niet onder voor die van collega Sherinian, die kennelijk alleen als bekende naam op het affiche prijkt.

Het vrij lange Dead Fame Hunter is door zijn structuur wat lastig te doorgronden. Soms heeft het nummer de neiging om heen en weer te stuiteren. Van Mind Key hoef je dan ook geen meezingers of refreinen te verwachten die je dagen later onder de douche meebrult. Het gitaarspel van Colella nodigt weer wel uit voor lekkere partijtjes luchtgitaar. Halverwege maakt het nummer een ommezwaai richting pure met tempowisselingen doorspekte progmetal. De glimlach op mijn gezicht wordt stilaan breder en breder, zeker wanneer vette toetsenklanken op de voorgrond treden.

Met Graveheart zijn we bij één van de betere nummers van deze schijf aangeland. De zang op dit nummer is van grote klasse. Medeverantwoordelijk daarvoor is Evergrey’s frontman Tom Englund die een deel van de zangpartijen voor zijn rekening neemt. Ook nu weer halverwege een erg mooi instrumentaal stuk waarin snelle toetsensolo’s en gitaarpartijen elkaar afwisselen.

Now Until Forever opent met frivool gitaarspel en pianospel op de achtergrond. Wanneer het frivole gitaarspel overgaat in snelle en ritmische riffs en de pianoklanken worden ingeruild voor wervelende orgelklanken zit ik plots rechtop. Al het goede van de voorgaande vier nummers bundelen zich samen in bijna tien minuten muziek van grote klasse. Het zijn vooral de speelse soms jazzy-achtige elementen die dit nummer net dat beetje extra geven. Maar dan is de koek op, ondanks dat er nog één nummer op de speellijst staat. Doodzonde dat een zoetsappige tranentrekker dit bovengemiddelde album moet afsluiten. Het levert me een licht wrange nasmaak op.

Al met al is “Pulse For A Graveheart” een aanrader voor de liefhebbers van symfonische metal die verrijkt is met progressieve elementen. Het is wel te hopen dat ze zanger Elio Fierro jr. een bindingspremie in het vooruitzicht hebben gesteld.

Hans Ravensbergen