MindflowAlbum

Als je haar ogen ontmoet (Meeting Her Eyes) dan ontdek je een wereld die je niet voor mogelijk had gehouden. Nee, je hebt niet per abuis afgestemd op een romantisch kanaal. We doen hier bij Progwereld uitsluitend progressieve zaken, maar ook in onze geliefde muziek zijn de dingen die ontstaan uit de menselijke geest en belevingswereld vaak het leidende motief. Het Braziliaanse Mindflow put, tekstueel gezien, uit de bron van de menselijke emotie. De muziek is echter een ander verhaal. Die laat een symfo liefhebber die de puriteinse paden van het bos betreedt diep wegzakken, want als je de weersinvloeden van Dream Theater, Symphony X en Rush (maar ook Iron Maiden is te ontwaren) bundelt, krijg je een portie modder die alleen met schoenen van progmetaal te doorwaden is. ‘Just The Two Of Us… Me And Them’ is de eerste cd van de jonge band. Pink Floyd had deze titel met het grootste gemak op één van haar werken kunnen plakken en Mindflow pretendeert zelf beïnvloed te zijn door de Engelsen, maar ik hoor het er persoonlijk niet aan af. Neemt niet weg dat de 16 nummers bij elkaar, gestoken in een mysterieuze hoes van Carlos Delolmo, een kunstig samengestelde constructie is geworden.

De fundamenten voor Mindflow worden in 1999 gelegd door Rodrigo Hidalgo en Rafael Pensado. Na het vinden van de juiste muzikanten en zanger, wordt er een aanvang gemaakt met het schrijven van nummers aan de hand van waar gebeurde feiten uit het leven van Hidalgo. Het levert eind van 2003 voldoende materiaal op om in een vaste vorm te gieten en dat gebeurt onder de bezielende leiding van producer Guilherme Canaes (Angra). Resultaat is een technisch complex album met een speelduur van ruim één uur.

Naast de uiteraard dominant aanwezige gitaar zijn er sporen van elektronica aanwezig en dat maakt van de muziek een emulsie die ik persoonlijk graag consumeer. De professionaliteit spat er bij dit eerste product al gelijk vanaf. Het geluid van de gitaar glijdt als een scheermes door het gehoor en haalt alle oneffenheden weg. Zanger Herbert tovert klanken uit zijn keel die hiermee visioenen oproept van Bruce Dickinson (Iron Maiden). Luister maar eens naar October 17th en dan hoor je wat ik bedoel. Maar de zanger kan meer! In Touch Of Immortality, een ballad, klinkt hij in het eerste gedeelte als James Labrie van Dream Theater en dat is bepaald geen slecht compliment te noemen. De akoestische gitaar bezorgt mij al op wat plekken kippenvel, maar als de stem dan ook nog eens de hoogte in gaat, is het genot waarneembaar in elke vezel van mijn lichaam. Jammer dat het maar 3 minuten mag duren! Real Illusion is een steviger maal, heeft een mooie melodie en de geboden variatie houdt het nummer interessant (let ook even op de geluidsgolven van de keyboards). Het wordt je duidelijk waartoe Mindflow in staat is. Het is een groep die op een energieke manier muziek maakt, allerlei technische hoogstandjes toevoegt aan haar geluid en is ondanks de jeugdigheid van de bandleden capabel genoeg een volwassen geluid neer te zetten.

Deadly Event is een stuk dat een laagdrempelige instap heeft en een refrein herbergt dat in je hoofd blijft rondspoken. Ook aandacht voor het drumwerk van Pensado. Hij laat zijn stokken kreunen als hij genadeloos zijn weg door 2nd Dawn beukt. Het aardige van de groep is dat er regelmatig gas wordt teruggenomen om een verandering van sfeer teweeg te brengen. De ene keer waan je jezelf liggend in het hoge gras om even later met hoge snelheid door de modder van een zandweg te ploegen. Meesterlijk, maar het blijft complexe muziek en daar zullen helaas veel mensen op (blijven) stranden.

Ik durf de bewering wel aan dat als Mindflow in staat blijkt te zijn dit niveau te handhaven, ze terecht zullen komen op het hoogste punt van de progmetal berg! Hopelijk hebben we dan de beschikking over het juiste materiaal om de beklimming aan te kunnen. Wordt het dan alleen wij tweetjes… Of ik en zij?

Ton Veldhuis