Na in 1999 de demo “Signs From The Sky, Mental Argue en Dreamin’ The Circus” te hebben uitgebracht, was daar in 2002 de debuutcd “International Daylight” van het Belgische Mindgames. De vijfkoppige band timmert al vanaf 1997 aan de weg met progressieve en symfonische rock, waarbij de bandleden zich vooral hebben laten inspireren door bands als Yes, Pink Floyd en King Crimson. Vooral in de wat snellere nummers als Signs From The Sky hoor je beslist de snelle oplopende basakkoorden van Chris Squire (Yes). Ook het prominent aanwezige orgelgeluid en snelle toetsenloopjes geeft aardig het Rick Wakeman-gevoel weer.
Dat er een parallel met voornoemde bands valt te ontdekken is absoluut geen punt van kritiek, omdat Mindgames hier prima een eigen draai aan weet te geven en er geen plagiaat valt te ontdekken. Een waarlijk juweeltje is de ballad Beggars Breakfast. Prima emotionele zang, een mooie basis van celloakkoorden van Katelijne van Kerckhoven en de omlijsting van piano maakt dit tot een prachtig nummer. Jammer dat zo’n beauty dan maar ruim twee minuten klokt. Dit had van mij nog wel extra minuten mogen krijgen.
An Approach To Mankind is een wat mild klinkend nummer. Het begint op den duur dan ook op te vallen dat de opnamen wat tam zijn. Het geheel doet erg jaren ’70 aan en had wat brutaler en minder gepolijst mogen klinken. Vooral de drums klinken wat dof, alsof er een deken over de toms is gespannen. Op basgitarist Eric Vandormael na draait iedereen keurig zijn rol af en durft niemand zich in een avontuur te storten. Ook zanger Bart Schram mag af en toe wel eens meer van leer trekken en niet tè netjes zijn tekst zingen. Hij heeft zeker potentie en een prettig stemgeluid. In het tweede gedeelte van An Approach To Mankind wordt het allemaal wat creatiever en eindigt het nummer aangenaam bombastisch. Waar Mindgames patent op heeft zijn de prima intro’s van de nummers. Deze zijn pakkend te noemen en verre van voorspelbaar. En daar ligt dan ook meteen de kracht van de meeste songs. Is het niet een cello of flugelhorn die zijn intrede doet, dan is het wel een symfonisch toetsenthema of mooi akoestisch gitaarwerk dat een song aanstekelijk maakt. De nummers zijn over het algemeen evenwichtig van opbouw en weten daarom ook tot het eind te boeien.Op Dreaming The Circus durft Mindgames iets van zijn grenzen richting agressie te verleggen. Het nummer klinkt aardig naar Pink Floyd (Wish You Were Here), gezien de één-tweetjes tussen toetsen en gitaar. Halverwege bloeit het nummer helemaal op en leidt toetsenist Tom Truyers het nummer naar grote hoogte. De afsluiter Selling The Moon, tevens het nummer dat de meeste minuten wegtikt, is naar mijn mening ook het sterkst wat Mindgames op de cd laat horen. Gitarist Rudy vander Veken laat hier zijn gitaarkunsten horen en dat doet hij op een geweldige manier. De tandem bas/drums legt een prima basis neer en zelfs zanger Schram legt iets meer agressie in zijn zang. Een gevarieerd nummer dat op zeer symfonische leest is geschoeid. De finale van het nummer heb ik diverse malen herhaald. De band stort zich volledig in symfonisch geweld dat ik tot dan toe enigszins heb gemist in de ruim één uur durende schijf.
Mindgames kan trots zijn op hun debuutcd “International Daylight”. Ik denk dat Vlaanderen in ieder geval weer een prima symfonische rockband rijker is. Het lijkt mij wel een goede aanrader om de komende nummers wat agressiever van opzet te maken teneinde niet te verzanden in middelmatigheid.
Ruud Stoker