MindgamesAlbum

Cd’s als deze, waarbij veel melodieën lijken te leiden naar een op maat gemaakt persoonlijk geluid, kom je niet zo heel vaak tegen. Zo af en toe komt er een album bovendrijven die het potentieel heeft om je top 10 van het jaar, of wellicht zelfs die van je top tien aller tijden binnen te razen. Ik maak voor mij persoonlijk al een lichte voorspelling dat dit album daar nog wel eens voor kan zorgen.

Het hoeft natuurlijk niet zo te zijn dat een dergelijk album van het kaliber is waardoor je gelijk geïmponeerd wordt met een innovatieve stijl, of het soort waaraan andere bands zich aan gaan refereren. Nee, gewoon doen waar je goed in bent, het verbeteren van de al eerder gehanteerde stijl en het etaleren van een uitstekende instrumentale beheersing kan ook zeer mooie dingen brengen.

En juist die vaardigheid kan je van deze zuiderburen zeggen. “MMX”, de Romeinse aanduiding voor 2010, is een uitstekend album geworden, waar ruim vier jaar aan gewerkt is. Bijzonder aantrekkelijk instrumentarium wordt begeleid door goede, degelijke zang met onderhoudende teksten. Het album is een mix van invloeden van de jaren zeventig grote progressieve bands als Pink Floyd en Genesis.

Zanger Bart Schram’s uitstekende zang doet mij qua stemgeluid af en toe denken aan zijn Belgische collega Hans Six van de band Neo Prophet. En daar ligt ook gelijk een link. Want wellicht interessant om te weten is dat de producer van het album, Frank van Bogaert (overigens ook verantwoordelijk voor het voorgaande album van Mindgames, “Actors in a play”) ook verantwoordelijk is voor de productie van het vorig jaar uitgekomen album “Monsters” van Neo Prophet. De stijl die hij met name ook op dat album hanteerde, kan je op MMX ook goed horen. Aan veel elementen en details in de muziek kan je de hand van mede Belg van Bogaert horen.

Die ’touch’ is bijvoorbeeld ook goed te horen in het nummer Glory Of Night. Dat heeft een mooie opbouw, brengt wervelend Hammondgeluid met mooie inmenging van zowel de akoestische als elektrische gitaar en biedt vooral een mooie dynamiek, die mij gelijk aan het album van Neo Prophet deed denken. Een nummer waar je die sound ook goed kan signaleren is Travels, wat een klassiek symfonisch nummer is met een mooi Jean-Michel Jarre toetsen geluid, waarbij ook de Moog niet wordt geschuwd. Hoewel mijn persoonlijke mening is dat van Bogaert met het album van Epsylon (The Gift) een aanzienlijk minder productioneel album afleverde, heeft hij zich met de cd van Neo Prophet en deze van Mindgames dan ook weer prima herpakt.

Het nummer dat in alle eenvoud begint is Outside The Gloom. Dit is een wonderschoon nummer en fascineert mij na talloze luisterbeurten nog steeds. Het nummer bouwt zich in ongeveer vier minuten op onder marcherende pianoberoeringen en uitstekende zang, waarna er meer inmenging komt van de andere instrumenten en waar verschillende soorten toetsen aan bod komen. Maar ook hier weet de band weer een mooi visitekaartje af te leveren en deze track hoeft  niet direct als prog gedefinieerd te worden, het kan bijvoorbeeld ook goed mee als pop- en/of rocksong.

De epic van het album, Pendulum, is een kwartier durende track die ook lekkere variatie brengt met daarin een dialoog tussen producer van Bogaert en  zanger Bert Schram. De song heeft trekjes van Arena en IQ, en ook hier kunnen we weer een bijzonder mooie bijdrage vinden van toetsenist Tom Truyers, die overigens samen met gitarist Rudy van der Veken bepalend is voor het totale geluid van het album. Met die opmerking wil ik niet per definitie vaststellen dat zij een klasse beter zijn dan de andere musici, integendeel, die zijn zeker van het zelfde niveau, maar het geluid van juist die mannen spelen een leidende rol in de muziek van Mindgames. En waar de band op de voorganger van dit album nog wel iets te moeilijk voor de dag wilde komen, is hier de functionaliteit van de muziek tot de basis gereduceerd, zonder onnodige tierelantijntjes.

Ik wil de conclusie van het album nogmaals staven met de opmerking dat dit niet een vernieuwend album is. Verwacht niet dat je onverwachte staaltjes van muzikale kunst te horen krijgt. Verwacht geen baanbrekende ontwikkelingen in de progressieve muziek. Nee, dit is een album dat muzikaal bijzonder goed in elkaar steekt, soms een bombastisch randje heeft, onbeperkt genot biedt van de eerste tot aan de laatste minuut en als kers op de taart is het ook nog eens prachtig geproduceerd. Er moeten wel heel bijzondere albums in “MMX” uitkomen die dit album uit mijn top-10 van het jaar kunnen stoten.
Hou je van neo progressieve rock, dan is dit een album dat je momenteel niet mag missen. Heb je het nog niet gehoord, dan hoor je er gewoon niet bij…

Ruard Veltmaat