Mind's EyeAlbum

De bijlage bij de cd maakt er al gewag van: Mind’s Eye is dè sensatie van de progressieve rockscene in Zweden anno 2001. Ik kan mij daar alleen maar bij aansluiten, al is de Zweeds symfonische rockscene in de rest van Europa niet zo bekend als bijvoorbeeld Italië, Duitsland en ons eigen polderlandje. Wat ik wel kan zeggen, is dat deze cd op mij als een aangename verrassing overkwam. Mind’s Eye is in 1992 gestart met als oprichters Frederik Grünberger en Daniel Flores, die de band al snel aanvulden met Andreas Novak (die studie volgde aan het conservatorium van Stockholm). Dat laatste kun je in een aantal nummers zeker horen. Inmiddels is “A Work Of Art” de derde cd in navolging op “Into The Unknown” (1997) en “…Waiting For The Tide” (1999).

De heren zijn duidelijk beïnvloed door bands als Yes, Saga en Rush (nieuwe stijl). Zij geven daar wel hun eigen interpretatie aan, zoals duidelijk blijkt uit het krachtige Courage Within. Een Ian Crichton-achtige gitaarintro zet meteen de toon. De korte invallen van gitaar en krachtige vocalen maakt al rap het kippenvelgevoel los. De snelle tempowisselingen gecombineerd met de commercieelachtige refreinen lijken hier op een kruising tussen Toto en Saga.

De band weet up-tempo goed af te wisselen met de rustige opbouw van jazzinvloeden. Wat blijft zijn de messcherpe gitaarsoli die de nummers als het ware doorklieven en de nadruk leggen op het progressieve rockgeluid van de band. Het stemgeluid van Novak doet sterk denken aan dat van Glenn Hughes. De donkerte van zijn stemgeluid en het inzetten van de aardappel in de keel in bijvoorbeeld Roll The Dice zijn typische handelsmerken van deze ex-Deep Purple zanger/bassist. Het kan zijn dat de verbintenis Glenn Hughes / Europe in de vorige eeuw een positief effect heeft gehad op deze prima zanger. Het inzetten van zangeres Teresia Bjarneby op het pianostuk Room with A View is goed gevonden. Een mystiek nummer met dito tekst dat heel sfeervol over komt.

De sterke dynamiek van de eerdere nummers kan toch niet verhinderen dat met My Kindred Soul en The Shape Of Salvation de cd enigszins inzakt. De nummers komen niet lekker uit de verf. Ze hebben te weinig inhoud, klinken monotoon en bovendien probeert men hier erg hun best te doen de Soundmixshow als een kloon van Dream Theater te winnen. Op These Open Arms wordt teruggegrepen naar het easy-listeninggenre met koor en al. Een gezapig nummer. Het krijgt door het orkestrale middenstuk en de gebroken stem van Novak toch een ruime voldoende. Op de afsluiter Epiloque – Domino merk je dat alle invloeden van de band bijeen komen. Yes, Saga, Rush, Hughes/Thrall, Dream Theater, het hele circus komt in ruim zeven minuten aan je voorbij. Vooral de sterk naar voren gehaalde toetsen spelen een belangrijke rol.

“A Work Of Art” bevat zeer melodieuze symfo en zal zeker in Zweden de thuiswedstrijd met groot gemak winnen. Of ze daarmee de uitwedstrijden in de rest van Europa zullen halen, het zal nog moeten blijken. Toch is het een aanrader voor de gangbare symfoliefhebber die van alle markten thuis is en niet al te kritisch aankijkt tegen de uitstapjes naar tè veel bekendere bands.

Ruud Stoker