MiriodorAlbum

Terwijl het grootste deel van Canada zich al jaren voornamelijk bezighoudt met het maken van alle mogelijke varianten op hardrock, legt het Franssprekende deel zich meer toe tot het creëren van de meer innovatieve en iets verfijnde vormen van rockmuziek. Dit resulteert in een even lange als rijke traditie van buitengewoon enerverende bands. Één daarvan is Miriodor, zonder enige twijfel één van de meest tot de verbeelding sprekende vertegenwoordigers van de Canadese progressieve en avant-gardistische rockscène.

De band wordt in 1980 opgericht door multi-instrumentalist François Émond en toetsenist Pascal Globensky. Na ettelijke personeelswisselingen bestaat Miriodor, naast laatstgenoemde, momenteel uit Bernard Falaise, Rémi Leclerc en Nicolas Masino. Dit viertal wordt op “Parade”, het zesde album op het Cuneiform label, muzikaal terzijde gestaan door los-vastleden Marie-Soleil Bélanger (viool en erhu) en Marie-Chantal Leclair (saxofoon). Daarnaast horen we ook de incidentele bijdragen van accordeonist/zanger Lars Hollmer (Samlas Samma Manna, Von Zamla) en fagottiste Lise Millet.

Het gezelschap uit Montreal kan min of meer gezien worden als het Noord-Amerikaanse antwoord op de Rock In Opposition-beweging uit Europa. Miriodor opereert namelijk in hetzelfde muzikale straatje als gelijkgezinde bands zoals het Britse Henry Cow of het Belgische Univers Zero. Bassist Nicolas Masino noemt het “rockgeoriënteerde, postmodernistische kamermuziek met evidente humoristische ondertoon” en wie ben ik om dat tegen te spreken?

Enkele van mijn collega’s en wellicht ook enige lezers zouden zich bij het lezen van de termen Rock In Opposition en Cuneiform terstond vergrijpen aan ettelijke doses kalmeringstabletten of zenuwtabletten, maar dat is in dit geval pertinent niet noodzakelijk. Miriodor maakt weliswaar zeer dynamische, progressieve avantrock met de onontbeerlijke technische bedrevenheid en virtuositeit, maar doet dat zonder de verfoeide gewichtige hoogdravendheid die sommige bands uit deze hoek karakteriseren.

Ook al zit de muziek vaak boordevol met allerhande muzikale ideeën en thema’s, toch blijven de doorgaans ingewikkelde arrangementen tegelijkertijd frivool en lichtvoetig klinken. Mede door het vernuftig interpoleren van een humoristische ondertoon in de muziek en door veelvuldig gebruik te maken van instrumenten als accordeon, erhu, fagot, saxofoon en viool krijgen de stukken namelijk iets verfrissends en luchtigs. Hierdoor weet Miriodors muziek een zekere mate van toegankelijkheid te behouden, zodat zelfs de meest fervente haters van het RIO-subgenre de plaat mogelijk kunnen waarderen.

De zestien, grotendeels instrumentale composities op “Parade” variëren in lengte van nog geen minuut tot bijna zeven minuten. Hierin vermengt Miriodor ogenschijnlijk moeiteloos de progressieve avantrock uit Europa met een vleugje folkmuziek uit Quebec zelf. De postmoderne kamermuziek zit bovendien tjokvol met talrijke (Oost-)Europese elementen en kent een welhaast voortdurende strijd tussen akoestische en elektrische instrumenten. Dit maakt het beluisteren van deze plaat een waar genoegen.

Het album wordt vergezeld door een buitengewoon interessante bonus in de vorm van een extra cd met de weinig fantasierijke titel “Live At NEARfest 2002”. Deze voortreffelijke liveplaat, tevens de eerste in de geschiedenis van de band, bevat het complete en bijzonder smaakvol door Bob Drake gemixte concert dat Miriodor op 29 juni 2002 gaf in het Patriots Theater at The War Memorial in Trenton, New Jersey. Vanzelfsprekend ligt de nadruk van de setlist op de twee destijds meest recente albums “Jongleries Élastiques” uit 1996 en “Mekano” uit 2001. Dit alleraardigste extraatje toont onmiskenbaar aan dat Miriodor ook op de planken zijn mannetje staat.

Al met al is deze dubbel-cd een waar feest voor de liefhebbers van progressieve avantrock in het algemeen en die van Miriodor in het bijzonder. “Parade” is een schitterende nieuwe studioplaat die wat mij betreft beslist kan wedijveren met het toch al niet misselijke “Mekano”. Fans hebben deze cd natuurlijk allang in huis en eventuele twijfelaars worden over de streep getrokken door de geweldig klinkende bonus “Live At NEARfest 2002”. Soms kan het maken van keuzes eenvoudig zijn…

Frans Schmidt