miRthkonAlbum

Het overkomt me niet zo vaak dat wanneer ik een bandnaam zie deze me wel bekend voorkomt maar ik deze echt niet kan plaatsen. Want over het algemeen moet ik wel zeggen dat ik een erg goed geheugen heb wanneer het over muziek gaat. Maar het overkwam mij dus toen ik dit album van miRthkon uit de mij toegestuurde enveloppe haalde. Na wat kort opzoekingswerk (lees: mijn cd-kast nakijken bij de letter M) bleek dat ik inderdaad hun in 2009 verschenen “Vehicle” in mijn collectie heb. Meer zelfs, er staat een door mijzelf geschreven bespreking van dit album op deze website.

Gezien mijn geheugen heel even niet meer op volle sterkte werkte, drong een herlezing en beluistering zich op. Kwestie van dit even terug op te halen vooraleer we aan de hoofdmaaltijd kunnen beginnen. Hoewel, hoofdmaaltijd is misschien niet de juist gekozen naam voor dit album dat de naam “Snack(s)” heeft meegekregen en waar de hoes op zijn ‘Warhols’ de duidelijke referentie naar een bekend chips merk (voor zij die het niet zien: Lay’s) meedraagt. Ook in het boekje wordt overigens dit thema verder doorgetrokken en zien we elke track en teksten geïllustreerd met een Amerikaanse snack (dus vraag me niet welk merk). Leuk!

Maar het draait natuurlijk meer om de muziek dan om de verpakking als je een album koopt. In de bespreking van hun debuutalbum stond al te lezen dat miRthkon een boeiende mix wist te brengen tussen enerzijds Avant-Prog en anderzijds metal. Kortgezegd kan ik stellen dat dit ook op dit album wordt doorgetrokken en dat het eigenlijk alleen maar beter op wordt. Belangrijkste reden hiervoor is dat deze “Snack(s)” vergeleken met “Vehicle” minder stevig aankomt, minder lang op de maag blijft liggen. En dit komt wat mij betreft de muziek alleen maar ten goede.

In een verdere vergelijking met “Vehicle” valt het ook op dat er twee personeelswijzigingen zijn doorgevoerd. Rob Pumpely en Nat Hawkes werden in de jaren tussen de albums vervangen door Travis Andrews en Matt Lebofsky. Beiden zijn ook duidelijk zeer sterke muzikanten, want als er iets is wat je deze band moet nageven is het wel dat ze bestaan uit meer dan uitstekende muzikanten die hun instrumenten ten zeerste beheersen.

Nu sprak ik zonder enige vorm van nuancering over een mix tussen Avant-Prog en metal maar dat is eigenlijk niet helemaal correct. Meer dan eens neigt het wat naar Jazz rock fusion wat natuurlijk vooral gevoed wordt door de saxofonist van de band, Jamison Smeltz. En waarbij ik soms even moest denken aan de meer gitaar-gerichte albums van Frank Zappa. Ook de humor die miRthkon in deze “Snack(s)” probeert te leggen is duidelijk op Zappa gericht. Verder kan je de manier van Avant-Prog brengen natuurlijk vergelijken met de Finse band Alamaailman Vasarat of de vele Mike Patton projecten. Maar eigenlijk moet ik zeggen dat miRthkon zeker met dit tweede album niet meer met andere bands vergelijken hoeft te worden. Ze zijn duidelijk van plan een eigen koers te varen met een modernere variant van de bekende Avant-Prog.

En ik moet zeggen: ik ben nog steeds evenzeer onder de indruk van de band als ik was bij het beluisteren van “Vehicle”. Dat ik deze band even vergeten was, kan dan ook enkel gezien worden als een grote vergissing. Net als dit eerder gemelde album is deze “Snack(s)” een schot in de roos. miRthkon is uniek en van mij moeten ze dat absoluut blijven, want dit is geweldig.

Peter Van Haerenborgh