Mister KiteAlbum

 
De Zweedse formatie Mister Kite levert met “Box Of Fear” zijn tweede album af. Het vorige in 2002 verschenen “All In Time” kreeg destijds goede kritieken. Ik ken dit werk echter niet en kan dus geen vergelijk maken.Het begin van het eerste nummer van de cd, From This Day On, zet je volkomen op het verkeerde been. Het aan Kraftwerk refererende begin loopt niet synchroon met het daardoor geschapen verwachtingspatroon. De mechanische klanken zijn van korte duur, want daarna zetten zware gitaarpartijen de juiste toon. Met een albumtitel als “Box Of Fear” kan je natuurlijk niet de vrolijkste muziek verwachten en ook de teksten zijn niet echt opbeurend. Mister Kite flirt op dit album met de nu-metal stroming en dat wordt voornamelijk veroorzaakt door de zo nu en dan mechanisch aandoende drums en het gitaarwerk. Dat gitaarwerk is een lichtere variant van Black Sabbath aangevuld met de voor de nu-metal kenmerkende gitaarpiepjes.

De toetsen van Tomas Djurfeldt worden zwaar naar de achtergrond gedrukt door het gitaarwerk van Magnus Kristensson en zorgen uitsluitend voor de inkleuring van de nummers. Evil Bob is een heerlijk afwisselend nummer waarbij de rustige gedeelten worden opgevolgd door spetterende uitbarstingen. Het opvolgende I Know You Know kent een dermate verrassende wending dat ik de idee kreeg al naar het volgende nummer te luisteren. Echter, als je bent bijgekomen van de verwarring zit men alweer in dezelfde richting.

Tijdens Into Nothing bekruipt me het gevoel dat ik het allemaal al eens eerder heb gehoord. Niet van een andere band maar van Mister Kite zelf. De nummers zijn namelijk onderling uitwisselbaar. Rustige gedeelten worden afgewisseld met stevige stukken, maar worden gekenmerkt door weinig variatie in de gitaarpartijen. Ook zanger Alf Wemmenlind maakt zich hieraan schuldig. Het ene moment zingt hij – en dat doet hij niet slecht – maar het volgende moment staat hij de longen uit zijn lijf te schreeuwen.

In This Room is een positieve uitzondering. Dit nummer wordt opgesierd met geluidsfragmenten en de toetsen spelen nu eens een thema. Ook bevat deze song een korte dubbele gitaarsolo. Eén van de snelste nummers is het opvolgende State dat echter wordt ontsierd door gitaartonen die zich van links naar rechts en vice versa bewegen. Het rustige Do Your Worst is het beste nummer van de cd. Mooie donkere toetsenpartijen worden langzaam uitgebouwd, aangevuld met zoemend basspel en pas op het einde komt de gitaar naar voren.

Ook The Hunger is een overwegend rustig nummer en kent die typerende afwisseling in zang. Het titelnummer en tevens laatste nummer van de cd is ook redelijk ingetogen. Hierdoor ontstaat een onevenwichtig beeld van het materiaal. Door deze laatste drie nummers over het album te verdelen had Mister Kite een beter en gevarieerde beeld geschapen. Dat had de cd alleen maar ten goede gekomen.

Rob van Oosten