Möbius StripAlbum

Het snijvlak tussen symfonische rock en jazzfusion herbergt behoorlijk wat intrigerende muziek. De interactie tussen deze twee muziekstijlen resulteert vaak in virtuoze composities die desondanks niet gekunsteld of richtingloos aanvoelen. Misschien maken de jazzinvloeden prog expressiever, of wellicht zorgt symfo voor meer structuur tussen de improvisaties. Hoe dan ook werkt de combinatie erg goed. De vraag is dan ook of men bij dit debuut evenzeer zo’n geslaagde kruisbestuiving aantreft.

Möbius Strip kan je het beste vergelijken met Soft Machine. Doch waar die heren zich aan wat dissonantere jazzexploraties waagden, houden deze Italianen het iets veiliger. De muziek klinkt ook een stuk gladder, wat doet denken aan een band als Weather Report. Dit album heeft eveneens de onderkoelde charme van die band. Men mag kortom rekenen op goed in het gehoor liggende progrock met een groove.

Het eerste nummer, Bloo, is karakteristiek voor deze plaat. De orgelintro neemt de tijd om beheerst de spanning op te bouwen, waardoor de luisteraar rustig het album wordt binnengetrokken. Pas na anderhalve minuut wordt het tempo opgevoerd. Möbius Strip creëert dan ook gelijk een prettige sfeer, waarbij de saxofoonpartijen van Nico Fabrizi in positieve zin opvallen. Het meest opmerkelijke van deze compositie is echter de manier waarop de band melodieën op elkaar in laat haken. Deze jazzlussen hebben niet alleen op het openingsnummer een hypnotiserend effect,  je zou het zelfs al een beetje hun handelsmerk kunnen noemen. Zo is Andalusia, onder andere  door het heerlijk opgewekte ritme, de beste draaikolkcompositie op deze plaat. Een prettig nummer dat geleidelijk opbouwt naar een aangename conclusie. Het arrangement is daarentegen nog iets te terughoudend, waardoor je het gevoel krijgt dat deze band meer uit de compositie had kunnen halen.

De band mag dus nog wel wat onstuimiger uit de hoek komen. De heren schrijven erg sterke nummers, laat daar geen misverstand over bestaan, maar de arrangementen klinken nog te geordend. Dit album voelt daardoor weliswaar comfortabel aan, maar de muziek klinkt ook erg cerebraal. Kort gezegd mag wat meer met chaos worden geflirt. Je hoort niettemin al een aanzet daartoe tijdens het begin van Mobius Strip. Een schreeuwerige saxofoonlijn of een stormachtige gitaarpartij had de luisteraar desondanks beter bij de les gehouden. Het evenwichtspunt tussen jazz en progrock mag met andere woorden meer richting jazz worden geduwd.

Dit is desalniettemin een uitstekend debuut. Een mooie proeve van kunde, hoewel de band zichzelf meer mag uitdagen. De muziek klinkt hier net iets te uitgedokterd. Met een lossere speelstijl zou dit album beter tot zijn recht komen, maar nochtans kan een liefhebber van jazzy progrock zich geen buil vallen aan deze plaat.

Luke Peerdeman