Moebius CatAlbum

Het is een lichtvoetig en subtiel gebeuren op dit schijfje. “End of Time” is het tweede album van de Canadese band Moebius Cat. Nou ja, band? Het is eigenlijk meer een project onder leiding van toetsenist/zanger Roman Bershadsky. Samen met een aantal muzikanten, twee zangers en een zangeres maakt hij muziek met een voorname plaats voor sprankelend pianospel, veel vioolpartijen en zaken als akoestische gitaar en dwarsfluit. Hij omschrijft die op zijn website als een samensmelting van donkere wave, progressieve rock, wereldmuziek, fusion, gothic en experimentele, elektronische, etherische en neoklassieke stijlen. Als je daar dan de term theatrale kleinkunst nog aan toevoegt, kan ik met deze omschrijving goed leven.

Naast muzikant is Bershadsky ook ontwerper van websites. Vreemd genoeg is er op de site van Moebius Cat niet veel informatie te vinden. Wel kan zowel het debuutalbum “Arrivals-Departures” uit 2003 als “End Of Time” op de site gedownload worden en je mag dan zelf weten hoeveel geld je ervoor over hebt. “End Of Time” is in die hoedanigheid al vanaf 2010 beschikbaar. Je kunt je de moeite ook besparen, want sinds 2012 is dit album ook als hard copy te verkrijgen. Ik moet eerlijk zeggen, ik heb betere cd’s bij Mals zien verschijnen. We hebben het hier over een album dat qua niveau schommelt tussen matig en aardig, tussen zwak en behoorlijk.

De tandraderen op de voorkant van het hoesje staan symbool voor het geoliede verloop van de nummers. ‘Moeilijkdoenerij’ komt niet voor in het woordenboek van Bershadsky, ‘raffinement’ en ’toegankelijkheid’ juist weer wel. De eerste twee nummers worden gezongen door Jodi Krangle. Ze gebruikt erg weinig versieringen en dat past mooi bij het organische bandgeluid. Dit valt direct al te horen in opener I’ve Been Losing, een wat voorzichtig werkje dat meer mooi dan goed is. Met het titelnummer gaat het de goede kant op. Het is een pakkend liedje met een prettige melodie en een aanstekelijk ritme, misschien wel het beste nummer van het album. Door de accordeonklanken in de coupletten en de strijkersarrangementen van de refreinen, lijkt het nummer te zijn weggeplukt uit een theaterprogramma van Youp van ’t Hek met dien verstande dat het gezongen wordt door een vrouw. Een grote verrassing is dan het door een Bowie-achtige mannenstem gezongen Better Days Than These; donker en diep, maar ondanks dat toch warm. Bershadsky schrijft vrij eenvoudige muziek, de nummers zijn met zorg gearrangeerd.

Het Kate Bush-getinte Time Enough For Love is even minder. Maar het daarop volgende Cold Rain is met z’n vervormde gitaarakkoorden weer zeer aardig. Na het zevende nummer heb ik het eigenlijk wel gehoord en dan komen er nog vijf. Dit gevoelsmatige sluitstuk van het album heet niet geheel ontoevallig It’s Over. Het bevat een wat flauwe synthsolo en het stoort me dat Bershadsky zijn loopjes zo vaak laat eindigen in een lange noot.

Al met al staan er een handvol leuke nummers op de cd. Deze liedjes zullen het op je ipod ongetwijfeld aardig doen, maar als album blijft “End Of Time” ver onder het maaiveld.

Dick van der Heijde

Bestel deze cd rechtstreeks bij Discorder