MOMfest (o.a. Anneke van Giersbergen)Concert

In 1993 gestart als een gratis festival in Café zaal de Heidebloem in Mariaheide voor zo’n dertig bezoekers, is dit festival in 23 jaar uitgegroeid tot een fenomeen in festival land. De meeste festivals vinden in de openlucht en dus in het zomerseizoen plaats, maar MOMfest heeft er voor gekozen om in de eerste maand van het nieuwe jaar zijn evenement te plannen. Dat moet dan natuurlijk overdekt, waarvoor nu al negen jaar de Monsterhallen aan de Bolst wordt gebruikt. Deze met kuub-kisten omgebouwde fruithal is technisch gezien gelegen in Erp, maar is voor één dag grondgebied van Mariaheide.

MOMfest, overigens nog steeds beter bekend als ‘Monsters of Mariaheide’, heeft dit jaar maar liefst zestien bands geprogrammeerd, verdeeld over drie podia. Zeker geen puur progressief getint festival, maar zoals we in onze Festival special al constateerden zien we dat progressieve muziek steeds vaker op het programma van een all-round festival wordt gezet. Zo ook hier met The Gentle Storm als één van de headliners op het programma.

Het festival opent om 14:30 uur met de Nijmeegse band Bootleg Betty. Een band met vijf vrouwen die vol energie een mix van rockabilly, country en rock-‘n-roll spelen. Zo krijgen we deze dag verschillende muzieksoorten op ons afgeschoten. Van de hiervoor genoemde rockabilly tot traditionele country van de Batenburg Hellbillie, van onvervalste hard rock (Black Bone) tot de genadeloze brute ‘in your face’ muziek van Agitator en van klassieke garage rock van The Temporary tot speedfolk van Uncle Bard & The Dirty Bastards. Bands uit de eigen regio, zoals de Erpse Mother’s Pride, tot internationale artiesten als de Australische Spirit Valley. Daarnaast een drietal tribute bands: de Def Americans Johnny Cash tribute, Muse coverband Musest en Queen Forever.

Voor ieder wat wils dus. Wij hebben een paar optredens er tussenuit gepikt, omdat wij denken dat deze voor onze lezers interessant zijn.

Wetnecks

Totaal geen prog, maar wel het vermelden waard omdat ze allerlei hits zoals Mamma Mia (Abba), Angels (Robbie Williams), Delilah (Tom Jones) en Leaving On A Jetplane (John Denver) omtoverden in hun mix van bluegrass, country, polka en rock ’n roll. Tezamen met hun act van niet al te snugger ogende country boys (de drummer had zo maar een typetje uit een show van Andre van Duin kunnen zijn) had dit zo vroeg op de dag een aanstekelijke uitwerking op het publiek.

QueenForever

Deze Nederlandse Queen tribute met de Brit Timothy Drake als Freddie Mercury in hun gelederen, zette een zeer verdienstelijke Queen-set neer. Niet alleen klonken ze als Queen, ze hadden zich ook, geheel in lijn met het naderende carnaval (?), uitgedost als Queen. Voor de rol van Freddie is daar veel voor te zeggen, de ‘aankleding’ van de overige leden kwam, met name door de pruiken, enigszins amateuristisch over.
De setopbouw was ‘des Queens’ en krakers als Somebody To Love en Bohemian Rhapsody werden niet geschuwd. Laatstgenoemde geheel volgens Queen-traditie met het middenstuk vanaf band. Instrumentaal hadden de heren het allemaal dik voor mekaar waarbij Jouke Westerhof (gitaar) en Tim Wensink (basgitaar) de meeste indruk achterlieten. Het moet wel gezegd dat de gitaarsound, ondanks de May-imitatie gitaar, voor Queen begrippen te ‘Fenderesk’ was.
Vocaal werd het gezelschap aangevuld met een achtergrondzanger en zangeres, waardoor het karakteristieke koorwerk van Queen goed tot zijn recht kwam, al hadden die achtergrondvocalen van mij wel wat prominenter in de mix gemogen.
Stampers als We Will Rock You en Tie Your Mother Down werden smaakvol afgewisseld met nummers als Don’t Stop Me Now en Seven Seas Of Rhye. Natuurllijk werd de set afgesloten met We Are The Champions.

Anneke van Giersbergen

Als headliner op het hoofdpodium (Main Stage) stond The Gentle Storm geprogrammeerd. Echter door een ziekenhuisopname van drummer Ed Warby, slechts twee dagen voor het optreden, kon de band in die samenstelling niet optreden. Een vervanger voor Warby vinden lijkt onmogelijk, geen enkele drummer durft in de voetsporen van deze geniale drummer te treden. Gelukkig voor de organisatie en natuurlijk ook voor ons – het publiek – heeft van Giersbergen voor een oplossing gezorgd. Anneke van Giersbergen heeft haar oude begeleidband van “The Drive Tour” bij elkaar geroepen en ze zal met deze begeleidingsband haar solonummers en nummers van The Gathering ten gehore brengen.

Voor het publiek dat speciaal voor The Gentle Storm is gekomen, misschien een vreemde verrassing. De muziek die Anneke van Giersbergen solo maakt is toch echt anders dan we kennen van haar project met Arjen Lucassen. Casper Middelkamp schreef in zijn recensie van Anneke’s debuut solo album “Air” al dat er flinke verschillen zitten in de muziekstijlen binnen haar repertoire. Ook live staat er een geheel andere band. De heavy progrock getinte muzikanten van Stream Of Passion, het toetsenwonder Joost van den Broek en gitaar heldin Merel Bechtold – tegenwoordig ook lid van Delain – hebben plaatsgemaakt voor een rustiger ogende band. Johan van Stratum is wel aanwezig – als stage manager – maar heeft zijn basgitaar thuis gelaten en degenen die gehoopt hadden dat Marcela Bovio voor een paar nummers mee zou komen zingen, komen toch bedrogen uit. Ferry Duijsens is de enige muzikant die, naast van Giersbergen, ook bij The Gentle Storm speelt.

De band begint de show met het nummer Treat Me Like A Lady van het album “Drive”. Degenen die het betreffende album kennen, weten dat het enerzijds een album is met stevige rockers die verfrissend en energiek klinken en anderzijds een aantal rustige ballads en poppy getinte nummers kent. Voor de setlist van MOMfest heeft ze gekozen voor de stevigere nummers Treat me Like A Lady, We Live On, The Best Is Yet To Come en het schitterende She. Van Giersbergen is natuurlijk de blikvanger van de band en ze heeft er duidelijk zin in. Mariaheide ligt op zo’n twintig km van haar geboorteplaats Sint Michielsgestel en wellicht geeft dit een extra stimulans. Goed bij stem, laat ze zich duidelijk van haar beste kant zien. Jammer genoeg wordt ze ook nog geplaagd door technische problemen, een versterker die het tijdens het optreden begeeft. Collega gitarist Steef van de Bogaard – die met zijn band Black Bone zojuist zijn optreden in de kleine zaal ‘Zeeziek’ heeft afgerond – komt te hulp met zijn versterker. Van Giersbergen moet de ombouw vol praten en ook dit weet ze goed te volbrengen. Het Brabantse publiek heeft duidelijk een goede dag beleefd en zijn erg geduldig en begripsvol. De muziek maakt daarna natuurlijk ook weer veel goed.

Naast haar solonummers wordt ook een flink aantal nummer van The Gathering ten gehore gebracht, waaronder In Motion #1 en Strange Machines. Met name bij deze nummers van het album “Mandylion” uit 1995, maar ook bij de Devin Townsend cover Hyperdrive! komt de zaal helemaal los. Van Giersbergen start vanaf 1 maart 2016 een theater tour (zie onze concertagenda), als ze daar een net zo’n energieke en explosieve show neerzet als in de monsterhallen van MOMfest, dan gaat menig dak af bij die theaterzalen. Of zoals Anneke van Giersbergen zelf zegt “It will be different, but I still intend to raise the roof!”

Een geheel andere show dan we op voorhand hadden verwacht en wellicht zijn er mensen teleurgesteld dat ze niet de muziek van het album “The Diary” van The Gentle Storm hebben gehoord. Maar de show die Anneke van Giersbergen en haar band hier hebben neergezet is zeker een heel goed alternatief. En natuurlijk is dit tevens goede reclame voor het nieuwe live album van The Gathering “TG25 Live At Doornroosje”.

Musest

Ook de Nederlandse Muse tribute band Musest zette een knappe Muse-set neer. Helaas had ook deze band last van het slecht afgestelde geluid. Bij veel bands overheersten de drums en bas. Gitaar en toetsen werden vaak weggedrukt. Als je dan ziet dat het overgrote deel van het publiek (inclusief de geluidsmensen zelf) met dopjes in de oren rondloopt, mag je terecht concluderen dat het geluid te hard staat afgesteld.
Bij Musest waren zowel het gitaarwerk als de leadzang van Jeroen Fredrik, in combinatie met de drums de sterkste schakels in deze show. Ook de bijdragen op toetsen en percussie van Chamo Bijlmakers waren een welkome aanvulling. Het baswerk was degelijk. Bij de meerstemmige vocalen werd er echter menige wenkbrauw gefronst. ‘Work in progress’ zullen we maar zeggen. Al met al een sterke Muse-set die ook bij het publiek erg goed in de smaak viel.

Black Bone

Naast twee grote podiums – Main-Stage en BJC-Stage – kent MOMfest ook een kleinere zaal. Deze zaal,  ‘Zeeziek’ genoemd, herbergt tijdens het festival een zestal rock bands, over het algemeen wat kleiner en onbekender, maar daarom zeker niet minder interessant. Begin van de avond trad daar onder andere de Eindhovense band Black Bone op. Wegens omstandigheden heeft het tweetal Scrappy Tapes (wederom) moeten afzeggen en is de ‘No Bullshit Rock And Roll’ band Black Bone op het laatste moment opgetrommeld om hen te vervangen. Dertiger jaren Blues vervangen door zeventig en tachtiger jaren rock muziek, met duidelijk raakvlakken naar bands als Motörhead en AC/DC. Het feit dat deze band werd uitgenodigd om in het voorprogramma van de befaamde band Deep Purple te spelen, zegt ook genoeg. Maar ze speelden ook al in het voorprogramma van Status Quo, Saxon, Megadeth en Peter Pan Speedrock. Een erg energieke rock en roll show, waarbij het publiek ook flink meedoet, al stage divend of handbangend.

It It Anita

Later op de avond treed op hetzelfde ‘Zeeziek’ podium de band It It Anita op. Voor mij en waarschijnlijk voor de meeste van onze lezers een zeer onbekende band. Dit Belgische viertal uit Luik brengt,  zoals ze zelf aangeven, melodische, kinetische ‘sassy’ pop. Zeer verrassende muziek, sterk gebaseerd op de noise – denk aan Sonic Youth – maar met een psychedelische invloed. Denk hierbij bijvoorbeeld aan The Grateful Dead, Jefferson Airplane en The Soft Machine. Het podium is anders opgesteld en dat is meteen ook typerend voor de band. Het drumstel is niet naar het publiek gericht, maar dwars op het podium geplaats. De drie gitaristen hebben dan gezamenlijk de andere helft van het podium en staan ook gericht naar het drumstel. Zo’n beetje een oefenruimte opstelling en de band gaat dan ook gewoon improviseren, zonder zich veel van het publiek aan te trekken.

De band gaat helemaal op in zijn muziek en de beide gitaristen, de basgitarist en de drummer soleren ieder afzonderlijk en tegelijkertijd, waarbij het wonderbaarlijk toch één samenhangend geheel blijkt te worden. Invloeden van de eveneens Belgische band dEUS en de uit Amerika stammende …And You Will Know Us By The Trail Of Dead zijn hoorbaar. Wisten jullie trouwens dat je tijdens een optreden twee gitaren tegelijkertijd kunt bespelen? Mike Goffard bewijst dit door zijn ene gitaar luid na-resonerend weg te leggen en met een andere gitaar erover heen te spelen. Met de aanslagen op de ene gitaar wordt de andere gevoed, door de snaren over elkaar te bewegen. Dat dit een apart en bijzonder geluid geeft mag duidelijk zijn. Bij het laatste nummer wil de band toch opgaan in het publiek en doet dit dan ook letterlijk. Het drumstel wordt deel voor deel van het podium in het publiek gezet en langzaam maar zeker wordt deze steeds verder in het publiek geplaatst. De gitaristen staan ondertussen ook al tussen het publiek en er wordt lekker door gemusiceerd. Aan het eind wordt het drumstel verlaten, de gitaren worden erbij gezet – of gegooid – en de band verlaat de zaal, het publiek min-of-meer verbaasd achter latend. Muzikaal misschien niet het hoogtepunt, maar qua verrassingselement en spontaniteit verdiend It It Anita zeker de hoofdprijs.

Verslag: Mario van Os en Math Lemmen
Foto’s: Eefje Lemmen, Mario van Os en Ton Dekkers