Monarch Trail

Skye

Info
Uitgekomen in: 2014
Land van herkomst: Canada
Label: Eigen Beheer
Website: www.monarchtrail.com
Luistermogelijkheid: www.monarchtrail.com
Tracklist
Luminescence (11:15)
Silent World (8:21)
East of Fifty (6:11)
Sky Above the Sun (20:15)
Ken Baird: toetsen, zang
Chris Lamont: drums
Dino Verginella: basgitaar
Met medewerking van:
John Mamone: gitaar op tracks 1,2 en 4
Kelly Kereliuk: gitaar op track 3
Steve Cochrane: akoestische gitaar op track 4
Skye (2014)

De Canadese toetsenist Ken Baird heeft al een aantal solo platen op zijn naam staan. Al werkend aan nieuwe ideeën ontdekte deze muziekleraar dat de muziek een andere aanpak vereiste. Hij vroeg om de medewerking van zijn maten Chris Lamont en Dino Verginella, die hem op eerdere sololbums ook al hadden bijgestaan. Met zijn drieën herschreven ze de nummers en doken de studio in. Een drietal bevriende gitaristen werd gevraagd om de gaten op te vullen. En zo werd het debuutalbum van Monarch Trail een feit.

Dit album kan het zomaar eens goed gaan doen in ons landje. De muziek, onvervalste symfonische neoprog, klinkt namelijk best heel lekker. Liefhebbers van landgenoten Huis of van bands als No Name, Silhouette, Skeem, Primitive Instinct en Martigan zullen dit zilverwerkje zeker kunnen waarderen. Het frisse toetsen werk doet denken aan dat van Mike Varty (Landmarq) en de gitaarsolo’s roepen namens als Mike Holmes (IQ) en Nick Barrett (Pendragon) op. De stem van Ken Baird is niet heel erg bijzonder, maar past verder uitstekend bij de muziek. Zijn stemgeluid lijkt op die van Serge Barbaro (Skeem).

De toetsen van Ken Baird zijn prominent aanwezig. De ene  keer legt hij een heerlijk hoogpolig toetsentapijt en even later friemelt hij zo’n typische zwevende toetsensolo uit zijn arsenaal dat zo verbonden is met dit genre. Hierdoor blijft de muziek boeien en zorgt hij met elke solo voor momenten dat je even het volume wilt opdraaien. Ook de drie gitaristen zorgen voor mooie extra’s. Neem de solo’s van Kelly Kereliuk (dit is een man overigens) in het uptempo East of Fifty, die zijn uitstekend.

De band sluit af met een epic van twintig minuten. Wat dat betreft zitten alle cliches erin. Maar ook dit nummer is prima. Fijne tempowisselingen en heel veel solo’s. De melodie wordt tegen het einde iets te zoetsappig, maar de gitaarsolo even later zet dat weer mooi recht.

Al met al een prima album, met vier sterkte tracks die nergens vervelen. Niet vernieuwend of baanbrekend, maar gewoon lekker.

Maarten Goossensen

Send this to a friend