Monkey3Album

Het tweede album van de Zwitserse band Monkey3 is een bijzondere plaat. Bij de bestudering van het album op de site Discogs blijkt dat het album meerdere keren opnieuw is uitgebracht. Vooral het vinyl passeert dan voor astronomische bedragen over de online toonbanken. 100 Euro voor een lp-versie is in het geval van “39 Laps” eerder regel dan uitzondering.

De plaat is in eerste instantie in 2006 uitgebracht op het Buzzville Records label uit België. De connectie met België is lang belangrijk geweest voor Monkey3 en is dat nog steeds. Er passeert bijna geen tour zonder dat een Belgisch podium wordt aangedaan. En hoewel het Buzzville label al een tijdje van de markt verdwenen is bestaan er nog steeds warme contacten tussen de voormalige eigenaren van het label en de bandleden.

Het is ook niet heel vreemd dat dit album veel is gerereleased, want het is een juweeltje in de dop. De kwalitatieve sprong die de band heeft gemaakt ten opzichte van het debuutalbum is significant groot en er is een duidelijk beeld wat de band in zijn mars heeft voor de latere albums. De cd is bij tijd kalm en repeterend, soms zelfs hypnotiserend, maar soms ook levendig en vurig tot en met. De track die sluitend bij die omschrijving past is Driver. De song bouwt langzaam op en bedwelmt je met een levendig ritme van bas, drums en gitaar, waarna het vuur regelmatig plotseling opwaait in een vurige gitaarriff met toetsen en elektronica. Fenomenale instrumentale rock met een licht jaren zeventig accent.

Dat ‘jaren zeventig accent’ vind je vaker op dit album, soms aangevuld met een vleugje jaren tachtig elektronica. Jack heeft die accenten (Pink Floyd), maar de band verpakt het allemaal zo dat je aan het twijfelen wordt gebracht welke stroming je precies moet benoemen. Het psychedelische karakter van het gitaarspel, de sfeer die een nummer heeft meegekregen ademt jaren zeventig, maar de programmering zorgt voor de verrassing en daarmee ook die twijfel. De aanwezige drones binnen de muziek zijn als een handtekening en kenmerkend voor de band in deze fase. Nog een item dat hier benoemd moet worden is de connectie met post-rock, de songs bouwen zich stuk voor stuk langzaam op om veelal te eindigen in een climax van jewelste. Waar binnen de post-rock zo’n climax nog wel eens kan eindigen in een geluidexplosie van overweldigende omvang, kiest Monkey3 er vaak voor om die climax niet dicht te metselen.

Het jaren zeventig aspect komt ook naar voren in de cover van de illustere film van de Italiaan Sergio Leone “Once Upon A Time In The West” met de gelijknamige titeltrack van Ennio Morricone. De film met in de hoofdrol Charles Bronson dateert natuurlijk uit de late jaren zestig, maar de connectie met de muziek binnen dat tijdperk is geslaagd overgebracht in de cover van Monkey3. Hoewel de band er een eigentijdse versie van heeft gemaakt blijft het karakter van de song volledig intact en de gitaarsolo’s van Boris zijn subliem. De cover is met respect voor het origineel vormgegeven en een potentiele klassieker in de dop.

Die filmische aanpak, maar zeker ook de invloed van films van Sergio Leone, vind je ook terug in Electric Funeral. Heerlijk basspel opent de track die je fantasie gelijk aan het werk zet. Je ziet Charles Bronson met zijn pistool al sluipend in de hand zijn vijanden besluipen om ze bij verrassing verschrikkelijk te grazen te nemen. De track bouwt zorgvuldig op naar een stevige climax van de gitaar en elektronische geluidjes. Overigens is Electric Funeral niet op het origineel van 2006 terug te vinden, maar wel op de re-release van 2011, door de band in eigen beheer uitgebracht.

“39 Laps” is een album dat niet mag ontbreken in de discografie van Monkey3. Ben je liefhebber van psychedelische stoner rock in een filmjasje, dan kan en mag je deze cd niet missen. Nu alleen nog een voordelig adresje om de cd aan te schaffen, mij is het helaas nog niet gelukt..