Monkey3Album

U kunt het op deze site in verschillende recensies lezen: de muziek van Monkey3 klinkt bezwerend, meeslepend en is bijna verslavend. De Zwitsers zijn meesters in het vasthouden van heerlijke bezwerende ritmes en drones zonder dat ze gaan vervelen. De band doen dat voornamelijk op instrumentale wijze, uitzonderingen daargelaten. Met dat instrumentele aspect breekt Monkey3 een beetje op het album “Astra Symmetry”.

Dat ‘breekt” moet je niet al te letterlijk nemen, immers staat er maar één nummer op het album waarin gezongen wordt en dat is Dead Planet’s Eyes. In de aanloop naar de definitieve vorm van het album bestond de intentie meer zang in de verschillende songs toe te passen, maar die ideeën zijn één voor één allemaal afgevallen. Dat kan je opmerkelijk of jammer vinden, maar opvallend is dat de identiteit van de muziek van Monkey3 verandert bij het toepassen van dat vocale aspect. Dat heeft natuurlijk ook te maken met het type zanger dat wordt gebruikt, want in dit geval heeft de band Tony Jelencovich van Transport League uitgenodigd. Jelencovich klinkt lekker vuil en bruut met een vleugje hardrock jaren tachtig in zijn stem. Ook voegt hij nog een vleug screams toe aan de muziek. Aan het einde van Dead Planet’s Eyes ben ik toch blij dat ik niet een heel album naar hem moet luisteren. Waarom? Het overschaduwt de magie van de muziek van Monkey3.

Ook gitarist met Italiaanse roots Boris De Piante doet ‘vocaal’ een duit in het zakje, hij opent Abyss met zijn verhalende teksten. Muzikaal is de song geïnjecteerd met een flinke dosis oosterse sferen. Boris klinkt angstaanjagend met zijn stem en van zingen is geen sprake, ook later in de song niet. Want hoewel hij op het ritme mee gromt kan je moeilijk zeggen dat het zingen is. Laat ik overigens niet vergeten te melden dat er een belangrijke verandering in de line up van de band is; bassist en medeoprichter van de band Picasso is vervangen door Kevin Richards.

Meer dan ooit is er sprake van toetsen op dit album. Zo bestaat The Water Bearer bijna volledig uit piano, toetsen en programmering van Guillaume DB, aangevuld met het typische Floydiaanse gitaarspel van Boris. Die toetsen komen ook prominent naar voren in Crossroad. Met name daar is het baswerk van Kevin Richards net zo kundig en meeslepend als dat van zijn voorganger Picasso. Ook gebruikt de band meer percussie. Goed voorbeeld daarvan is het gebruik van een (elektronische?) djembé in The Guardian.

Weergaloos mooi is de song Mirrors, wat een muzikale combinatie van Pink Floyd met Led Zeppelin lijkt te zijn. Die twee bands kan je vaker terugvinden in de muziek van Monkey3 en als je die bands bij een hereniging zou laten versmelten kan er zo maar een nummer als Mirrors uit komen. Heerlijke dwarsfluit, programmering/toetsen a la Pink Floyd, akoestische en elektrische gitaarmuziek wordt daar gebruikt. Kleine voetnoot, de productie moest niet veel voller dan het nu is.

De muziek van Monkey3 is niet specifiek gerelateerd aan alleen soundtrackmuziek, maar de band zegt geïnspireerd te worden door samen te jammen op hun instrumenten terwijl ze een film bekijken. Dat de band ook gevoel heeft voor andere kunstvormen bewezen de Zwitsers in het verleden al met de hoezen van eerdere cd’s, maar ditmaal heeft Sebastian Jerke het album wel heel bijzonder vormgegeven: een ietwat afschrikwekkende aap die met zijn vier armen de kleermakerszit aanneemt met daaromheen de dierenriemwiel met astrologische tekens.

Aan het einde kan je concluderen dat de muziek op “Astra Symmetry” opnieuw van hoog niveau is, eigenlijk zoals we van de band gewend zijn. Opvallend aan deze release is dat het sterke punt van de band, het instrumentaal boeien, afvlakt wanneer een zanger fungeert in de muziek. Reden te meer om die uniciteit van de band vast te houden; psychedelische space-post-rock zoals die bedoeld is, instrumentaal dus.