MonoAlbum

Het is een algemeen bekend gegeven dat Japanners zo goed als alles willen en kunnen kopiëren. Ze zijn dan ook tegenwoordig bijzonder bedreven in het perfect nabootsen van allerlei uiteenlopende producten uit andere landen, zodat niets of niemand echt veilig is voor deze imitatiewoede uit het land van de Rijzende Zon. Deze nare stereotypering is ook enigszins van toepassing op het Japanse postrockensemble Mono, dat zijn muziek duidelijk op die van Westerse bands baseert. Die zijn bij deze gewaarschuwd, want we weten ondertussen hier maar al te goed, dat die vreemde Japanners uiteindelijk vaak even goed en soms zelfs (iets) beter worden dan hun Westerse voorbeelden.

Deze korte inleiding zal bij trouwe lezers van dit digitaal periodiekje in het algemeen en van mijn schrijfsels in het bijzonder enigszins bekend in de oren kunnen klinken. Ik heb bovenstaand stukje namelijk al eens eerder in een andere recensie verwerkt. Niettegenstaande dat ik hier en daar wat kleine veranderingen heb aangebracht, is de strekking in hoofdzaak onveranderd gebleven. Dat ik evenwel het betreffende fragment uit mijn bespreking van “You Are There” van Mono geplukt heb, is alleszins geen toeval…

Op zijn vijfde langspeler doet het Japanse kwartet namelijk eigenlijk min of meer hetzelfde. “Hymn To The Immortal Wind” laat immers andermaal een evidente hang naar genrepioniers als Explosions In The Sky, Godspeed You! Black Emperor of Mogwai horen. Evenals op voorgangers als “Walking Cloud And Deep Red Sky, Flag Fluttered And The Sun Shined” en het al genoemde “You Are There” roepen de drie heren en één dame ook nu lang uitgesponnen, dromerige en apocalyptische postrock in het leven waarin alles lijkt te draaien om gedrevenheid en gevoel.

Ofschoon op dit album een heus orkest zijn opwachting maakt, moet ik evenwel vaststellen dat de band dit keer wederom weinig tot geen nieuwe elementen in zijn muziek heeft verwerkt. Natuurlijk klinkt “Hymn To The Immortal Wind” hier en daar wat orkestraler (!), maar de uitwerking van het legertje klassiek geschoolde gastmuzikanten op het totaalgeluid valt mij helaas toch ietwat tegen. Aangezien het kwartet bovendien opnieuw zeer behoedzaam te werk is gegaan, ligt het album heel duidelijk in het verlengde van “You Are There”, dat op zijn beurt weer in de lijn van “Walking Cloud And Deep Red Sky, Flag Fluttered And The Sun Shined” ligt. Hoewel dientengevolge geen van deze bombastische heldendichten ooit de originaliteitprijs zal winnen, kunnen enkele stukken makkelijk wedijveren met het beste wat voornoemde referenties ons de laatste jaren hebben voorgeschoteld. Die dekselse Japanners toch…

De zeven muziekstukken, uiteenlopend in lengte van bijna vier tot vrijwel dertien minuten, kunnen volgens het viertal bovendien gezien worden als evenzoveel hoofdstukken uit een epische vertelling. “Hymn To The Immortal Wind” blijkt namelijk een conceptplaat over het turbulente leven van twee geliefden te zijn. Aangezien de plaat volledig instrumentaal is, komt dit zeer woelige liefdesverhaal nochtans alleen naar voren wanneer je in het fraaie boekwerkje het gelijknamige verhaal van Heeya So doorleest. Hoewel het relaas over deze onmogelijke liefde enkele dooddoeners niet uit de weg gaat, krijgt het zevental op deze wijze wel een extra dimensie.

Al met al klinkt “Hymn To The Immortal Wind” wederom indrukwekkend, wederom hoogdravend en wederom meeslepend. Toch moet, net als veel andere bands uit dit helaas langzaam doodbloedende muziekgenre, ook Mono met het alsmaar opnieuw toepassen van dezelfde formule er alleszins voor waken dat zijn muziek in de nabije toekomst niet te veel in herhaling valt. Dat deze slotsom sterke overeenkomsten toont met het eindoordeel in mijn bespreking van “You Are There” berust dan ook helemaal niet op toeval…

Frans Schmidt