Mono

You Are There

Info
Uitgekomen in: 2006
Land van herkomst: Japan
Label: Temporary Residence
Website: www.mono-44.com
Tracklist
The Flames Beyond The Cold Mountain (13:29)
A Heart Has Asked For The Pleasure (3:43)
Yearning (15:38)
Are You There? (10:25)
The Remains Of The Day (3:41)
Moonlight (13:04)
Takaakira 'Taka' Goto: gitaar
Yasunori Takada: drums
Tamaki: basgitaar
Yoda: gitaar

Met medewerking van:

Inger Carle: viool
Alison Chesley: cello
Diana Parameter: cello
Susan Voelz: viool
Thomas Yang: viool
Memorie Dal Futuro ep (2006)
You Are There (2006)
Palmless Prayer / Mass Murder Refrain (met World's End Girlfriend, 2005)
Mono / Pelican (met Pelican, 2005)
Walking Cloud And Deep Red Sky, Flag Fluttered And The Sun Shined (2004)
New York Soundtracks (2004)
One Step More And You Die (2002)
Under The Pipal Tree (2001)
Hey, You. ep (2000)

Mono is een muzikaal gezelschap dat omstreeks de eeuwwisseling in Tokio, Japan wordt opgericht. Korte tijd later begint de band aan het wereldkundig maken van zijn compositorisch potentieel met de ep “Hey, You.”. Dit minidebuut wordt in sneltreinvaart gevolgd door het ietwat teleurstellende “Under The Pipal Tree” en het meer dan voortreffelijke “One Step More And You Die”. Nochtans maak ik met het duistere “Walking Cloud And Deep Red Sky, Flag Fluttered And The Sun Shined” pas enige jaren later voor het eerst kennis met de geheel instrumentale muziek van dit kwartet.

Indien ik de twee samenwerkingen met Pelican en World’s End Girlfriend en het remixalbum “New York Soundtracks” voor het gemak even buiten beschouwing laat, is “You Are There” het vierde volwaardige album van dit Japans ensemble. Evenals zijn voorganger met het langgerekte opschrift, is ook dit kleinood van de drie mannen en één vrouw opgenomen en gemixt door Steve Albini in zijn Electrical Audio Recording studio in Chicago, Illinois. Voor de lezers die niet bekend zijn met Mono, verraadt de betrokkenheid van deze gerenommeerde geluidstechnicus (onder andere Don Caballero, Godspeed You Black Emperor!, PJ Harvey, Labradford, Low, Mogwai, Neurosis, Nine Inch Nails, Nirvana en Pixies) dat de muziek van deze band enigszins afwijkt van hetgeen wij hier gebruikelijk behandelen.

Mono maakt immers sinds mensenheugenis muziek die vandaag de dag als postrock betiteld wordt. Dit genre krijgt zijn naam wanneer Simon Reynolds, recensent van Wire en Mojo, de term voor het eerst gebruikt om het album “Hex” van Bark Psychosis te definiëren. Daar deze band sterk door de laatste twee albums van Talk Talk beïnvloed is, beschouw ik “Spirit Of Eden” en “Laughing Stock” bijgevolg als postrock avant-la-lettre. In het algemeen typeert het genre zich door het gebruik van niet alledaagse instrumenten of door een onconventioneel gebruik van instrumenten. Daarbij worden vaak klassieke songstructuren overboord gegooid en kennen de vaak instrumentale nummers een buitensporige speelduur. Het creëren van een bepaalde spanningsopbouw is ook erg belangrijk, waarbij er vaak gebruik wordt gemaakt van enorme wisselingen tussen hard en zacht en tussen orde en chaos. Tenslotte wordt het toepassen van vreemde maatsoorten beslist niet geschuwd.

Wanneer ik deze beknopte, uitermate generaliserende beschrijving nog eens rustig nalees, kom ik eigenlijk al snel tot de conclusie dat dit genre flink wat overeenkomsten heeft met de progressieve rock. Bovendien staat ook bij postrock vernieuwing en voortgang hoog in het vaandel en daarom is het eigenlijk best vermakelijk dat ook in dit geval het genre min of meer een soort karikatuur van zichzelf is geworden. Waar de eerste lichting postrockbands daadwerkelijk hun grenzen muzikaal verlegden, zijn er immers tegenwoordig veel bands die gewoonweg de muziek van deze eerste, innovatieve generatie willen naspelen…

Mono nestelt zich tot op zekere hoogte tussen beide categorieën in. Enerzijds staan de bandleden niet onwelwillend tegenover het stapsgewijs interpoleren van nieuwe invloeden in hun muziek, maar anderzijds vertoont de muziek een evidente hang richting pioniers als Godspeed You Black Emperor! of Mogwai. De zes muziekstukken op “You Are There” komen evenwel waarschijnlijk nog het dichtst in de buurt van Explosions In The Sky. Evenals deze genregenoten uit Texas maakt Mono in de regel langgerekte nummers met herhaaldelijke, allesvernietigende apotheosen die bij mij een dergelijke hoeveelheid kippenvel teweegbrengen dat ik waarachtig opgelucht ben dat de ophokplicht niet langer van toepassing is. De stukken karakteriseren zich immers door onophoudelijk aanzwellende en afzwakkende geluidserupties en nemen bijgevolg geregeld de vorm van sfeerrijke, slepende symfonieën aan die beurtelings melancholisch, dreigend, vertederend, mysterieus en pompeus, maar aanhoudend adembenemend en waarlijk wonderschoon klinken.

Ondanks deze bijzonder complimenteuze woorden moet ik echter constateren dat Mono deze keer weinig tot geen nieuwe elementen in zijn muziek heeft verwerkt. Het album ligt dientengevolge dan ook min of meer in het verlengde van “Walking Cloud And Deep Red Sky, Flag Fluttered And The Sun Shined” met de aantekening dat de band nog een stuk bedachtzamer en introverter te werk is gegaan. Met het aanwenden van dit exceptionele engelengeduld weten de vier hierdoor slechts met de hulp van wat strijkers op geraffineerde wijze enige ogenschijnlijk eenvoudig klinkende thema’s tot monumentale muziekstukken uit te werken. Enkele van deze luisterrijke heldendichten kunnen dan ook zonder meer wedijveren met het beste wat voornoemde bands ons de afgelopen jaren hebben voorgeschoteld. “You Are There” mag dan weliswaar andermaal gebruik maken van een oud en beproefd recept, maar wie maalt daar in hemelsnaam nog om bij zulk een vertoning van pracht en praal?

Het is een wereldwijd bekend gegeven dat Japanners vrijwel alles wat los en vastzit kunnen en willen kopiëren. Ze zijn bijzonder bedreven in het schaamteloos na-apen van producten uit andere landen, zodat werkelijk niets of niemand veilig is voor deze imitatiewoede uit het land van de Rijzende Zon. Deze stereotypering geldt ook voor Mono, dat zijn muziek ondubbelzinnig op die van Westerse bands baseert. Die zijn bij deze stuk voor stuk gewaarschuwd, want we weten hier in het Westen maar al te goed, dat die Japanners uiteindelijk dikwijls even goed en soms zelfs wel iets beter worden dan hun westerse voorbeelden.

Met “You Are There” bewijst Mono al met al dat het wel degelijk mogelijk is om tegenstrijdige termen als bedachtzaamheid en losbandigheid in één plaat te verenigen. Hoogstwaarschijnlijk met dank aan vakman Steve Albini is de band namelijk in staat om tamelijk complexe songstructuren en prachtige strijkarrangementen aan een jeugdige energie en een bevlogen agressie te koppelen. In vergelijking tot “Walking Cloud And Deep Red Sky, Flag Fluttered And The Sun Shined”, klinkt de afwisselend dromerige en apocalyptische postrock op dit album wat beheerster en subtieler en dus verkies ik “You Are There” boven zijn voorganger. Toch moet Mono met het steeds weer toepassen van dezelfde formule er zeker voor waken dat de muziek in de toekomst niet als monotoon wordt bestempeld.

Frans Schmidt

Send this to a friend