MonomythAlbum

Op dit derde album borduurt de Haagse band vrolijk verder op de succesformule van de voorgaande platen: instrumentale progressieve spacerock met sporen van postrock, ambient en krautrock. Met deze nummer drie wordt kennelijk een trilogie afgesloten. Op “Exo” wordt volgens de bijgevoegde informatie een nieuwe planeet ontdekt en in kaart gebracht. Ons bespreekexemplaar is gestoken in een even prachtig als summier van informatie voorzien kartonnetje, dus naar dat avontuur kunnen we slechts gissen.

Erg is dat niet; de muziek van Monomyth is bijzonder beeldend, met een beetje fantasie kun je er ook een eigen verhaal bij maken. Het mijne ging over heel veel hopjesvla, maar dat ben ik. Gewoon lekker de koptelefoon op en wegdromen.

Spacerock voltrekt zich vaak binnen lijnen van gelijkheid en ook Monomyth lijkt zich aan de conventies te willen houden: de synthesizers borrelen, piepen en fluiten, de basgitaar en drums gaan onverstoorbaar en hypnotiserend door en de gitaar vult de gaten. Dat doet Monomyth heel erg knap, maar de band lijkt het begrip vernieuwing niet hoog in het vaandel te dragen. Geeft niks natuurlijk, daar hebben we weer andere bands voor, maar voor de ontwikkeling van de band is het een beetje zorgelijk. Dit album klinkt geweldig, technisch perfect en zeer professioneel, maar dat is ook meteen de grootste vooruitgang.

Zelf belooft de band in de bijsluiter soul, dance en hardrock als nieuwe elementen, maar sinds Ozric Tentacles kijken we daar natuurlijk niet zo heel erg meer van op. En of je ‘progressieve transcendentie’ bereikt met onversneden hardrock is maar zeer de vraag.

Dat neemt allemaal niet weg dat “Exo” een heerlijke plaat is. Het mooiste stuk vind ik Et Oasis, dat het meest afwisselend en daarmee het meest melodisch is. Maar ook de andere vier stukken zijn erg fijn. Monomyth is meesterlijk in de dynamiek: er wordt stevig gerockt, maar de band kan ook relaxen en de arpeggiator het zware werk laten doen. Het album verveelt nergens en heeft een machtig, breed geluid. Live zal deze band wel lekker kunnen knallen.

Het beste spacerock album dat ik in lange tijd gehoord heb, dat is “Exo” zeker. Een meesterwerk is het daarmee nog niet, maar dat lijkt me in dit genre ook een enorme opgave. In elk geval ben ik nu al benieuwd naar het volgende!

Erik Groeneweg