Monomyth

Orbis Quadrantis

Info
Uitgekomen in: 2019
Land van herkomst:  Nederland
Label:  Suburban Records
Website:  www.monomyththeband.com
Tracklist
Aquilo (12:22)
Eurus (10:17)
Auster (9:11)
Favonius (9:18)
Sander Evers: drums
Peter van der Meer: toetsen, gitaar
Boudewijn Bonebakker: gitaar
Tjerk Stoop: toetsen, gitaar
Selwyn Slop: basgitaar
Orbis Quadrantis (2019)
Exo (2016)
Further (2014)
Monomyth (2012)

Ik sloot mijn recensie voor de vorige langspeler van de Haagse band Monomyth af met hoge verwachtingen ten aanzien van de opvolger van dat, op zich al tamelijk indrukwekkende, album. Oorspronkelijk stond deze plaat gepland voor februari 2019, maar nu komt-ie pas in september uit in verband met een operatie die toetsenist Peter van der Meer moest ondergaan. Het heeft dus even geduurd, maar de opvolger is er, en wat een dijk van een plaat is dat geworden.

De plaat kwam uit op 13 september, de dag waarop 50 jaar eerder Apollo 11 opsteeg voor een historische missie naar de maan. Toepasselijke datum voor de lancering van een spacerock juweeltje als dit. “Orbis Quadrantis” betekent zoiets als de vier kwadranten van de wereld, waarmee weer verwezen wordt naar de vier stukken op de plaat, vernoemd naar de goden van de noordenwind, oostenwind, zuidenwind en westenwind. Zit daar nog een langer en saaier verhaal achter? Tuurlijk! Heb je die informatie nodig om van de plaat te genieten? Welnee!

Monomyth maakt, vinden ze zelf, “space kraut stonerrock”, de ideale soundtrack voor een psychedelische roadmovie. “Orbis Quadrantis” is echter een stap in een iets andere richting. Met name de winden uit het noorden, oosten en westen brengen een minder psychedelisch geluid, dat me eerder aan postrock dan aan spacerock doet denken. De vergelijking met Ozric Tentacles, die ik naar aanleiding van “Exo” nog durfde te maken, is nu zeer ongepast, in het voordeel van Monomyth. Sterker nog, ik vind dat de mannen op dit album hun volledig “eigen”  geluid hebben gevonden. Misschien komt dat door de komst van ex-Gorefest gitarist Bonebakker, die Thomas van den Reydt vervangt, maar het feit blijft dat de heren niet meer zo halsstarrig voortjakkeren en freaken, de lange stukken zijn aanzienlijk bedachtzamer, beheerster en meer gearrangeerd. Kan best projectie zijn, maar ik vind dat net het beetje muzikale intelligentie dat op eerdere platen van Monomyth onderbelicht bleef.

Met name Favionus, een wat trager stuk met een heerlijk elektrisch pianootje, vind ik van een grote schoonheid. Het klinkt, nog meer dan de andere stukken, als een compositie uit de jaren ’70 en op de één of andere manier oer-Hollands. Denk Solution, Finch, Alquin, die hoek. Dat neemt niet weg dat het zich langzaam aan ontwikkelt tot een space epos van jewelste (om daarna weer in te klinken), maar ook dat is het gevolg van een spannend en slim arrangement. Dat de muziek nog steeds af en toe flink kan rocken en bokken spreekt voor zich, maar ook hard-rock kun je het niet meer noemen, zoals de band ten tijde van  “Exo” nog wel deed.

Alleen Auster is wat mij betreft een stapje terug. Zeker niet slecht, maar het stuk mist net dat beetje bezieling om het naar een hoger niveau te tillen. Hier zijn de psychedelische space rock invloeden het sterkst gebleven en in die zin is het stuk een vreemde eend in de bijt. Dat neemt niet weg dat “Orbis Quadrantis” een dijk van een plaat is, de beste die de heren tot nu toe gemaakt hebben. Een compact, doordacht, krachtig en prachtig album, een Hollands product om trots op te zijn!

Koop bij bol.com

Send this to a friend