MontageAlbum

Voor sommige bands is het absoluut een nadeel dat de ‘lingua franca’ van de prog het Engels is. Italianen trekken zich daar gelukkig niks van aan, en het heeft ons de niet onbelangrijke stroming italo-prog opgeleverd.

Voor veel anderstaligen blijft het behelpen en dat is ook het geval bij het Finse Montage. De teksten staan niet afgedrukt in het boekje en dat is maar goed ook. “Please believe me, the times are changing, the crowds are chanting that we have to love each other.” Yuk. En dat is eigenlijk niet het ergste aan Montage. De zanger zingt zo slecht dat ik gitarist Roni Seppänen ervan verdenk dat hij het instrumentale openertje Other Voices er stiekem op heeft gezet omdat hij het liefst ook van Mikko Heino af wil. Zo zie je maar weer, de achternaam van een bekende zanger is geen enkele garantie op hetzelfde talent. Hoewel de voortdurende kopstem klinkt eerder alsof hij met enkele octaven eronder misschien wel beter uit de voeten zou kunnen.

Helaas voor Montage kunnen de composities en de muziek de plaat niet redden. De nummers zijn op zijn best ‘heel aardig’, maar eerder schools en voor de hand liggend. Dat ligt voor een groot deel aan de drummer, wat mij betreft de volgende is die het veld moet ruimen. Kom op jongens, als je ‘progmetal wilt spelen, zal de drummer echt wat meer moeten kunnen neerleggen dan een twee-, drie- en vierkwart zonder fantasie, met als enige variatie een backbeat en een full stop hier of daar.

De andere drie kunnen best wel spelen, hoor. De al genoemde opener Other Voices klinkt wel wat naar Opeth en ook in Devil’s Whip laat Roni Seppänen horen dat hij zijn instrument beheerst. De opening van Strawberry Skies is helemaal niet onaardig en toont dat gitaar, bas en toetsen lekker samen kunnen klinken. Totdat Heino weer inzet. ‘To add insult to injury’ is de productie ook nog eens heel vlak. Kortom, het klinkt allemaal nergens naar. Links laten liggen.

Marcel Debets