Moon GooseAlbum

Murmurations is het Engelse woord voor het ruisende geluid van de vleugels van een zwerm spreeuwen die in de avondschemering boven hun slaapplaats cirkelen. Het wordt ook wel gemurmel of gemompel genoemd.

Dat gemurmel was voor de Britse groep Moon Goose aanleiding hun vierde album naar dit fenomeen te vernoemen. Vergeet het maar snel, want van een conceptplaat is geen sprake. Althans, dat heb ik niet kunnen ontdekken. We hebben het immers over een album dat voor meer dan de helft instrumentaal is. Ook van de komische tracktitels valt weinig pindakaas, laat staan spreeuw, te maken. Waarmee de brug naar de stijl en muziek snel geslagen is, die op zijn zachtst gezegd ook bijzonder zijn.

Een deel van het album dat niet instrumentaal is tref je aan in het openingsnummer 2023 AD. De muziek overrompelt je direct. Opvallend is het ongepolijste geluid. Het piept, schuurt en kraakt waar mogelijk. Het vocale deel is eigenlijk geen zang, maar gesproken tekst in onvervalst Welsh dialect. Wat verder opvalt is het retro geluid waaroverheen een psychedelisch sausje is gegoten. Bij dit p-woord zal menigeen een wrang gezicht trekken. Onterecht, want hier is geen sprake van hallucinerende synthesizers, bliepjes, sterk vervormde gitaar of andere geestverruimende geluiden zoals we die kennen van Ozric Tentacles. Het is het dubbele gitaarwerk dat hier de toon zet. En het is nog verrekte poppy ook.

Op Last Flight Of The Moon Goose wordt de lijn verder instrumentaal doorgetrokken met op de achtergrond een synthesizer sequence. Cheese Lens keert terug in rustiger vaarwater. Ook de psychedelisch aandoende synthesizer treedt meer op de voorgrond, waardoor het Shadows-achtige gitaarspel naar de achtergrond verdwijnt. Met een kleine negen minuten is Rhesus David het langste nummer. Het uptempo begin wordt gedomineerd door datzelfde Shadows-achtige gitaarspel met op de achtergrond een pompende bas. Wanneer een paar tandjes wordt teruggeschakeld doemt vanuit het niets licht schurend trompetspel op. Die zag ik niet aankomen. Verderop komt de gesproken ‘zang’ weer terug, inclusief onvervalst accent en een timbre dat doet denken aan (wijlen) Lee Brilleaux, voormalig zanger van Dr. Feelgood.

Voort gaat het met het springerige Compressed Hairstyles Of The New Settlers, waar Rob Robinson overuren maakt op zijn bas. Een cocktail van eerdergenoemd gitaarspel en spacey synthesizers voert je naar het eind. Onheilspellend en psychedelischer wordt het in Geese In A Dinky. Het effect van twee gitaren is hier goed hoorbaar, waarbij er een contrast is tussen het door elkaar lopende psychedelische en maatgevende gitaarspel. In een ander contrast ten opzichte van het voorgaande staat het enigszins slappe en voor mij niet inspirerende laatste nummer Shisha Shanti.

Originele feature bij het album is de set met negen dubbelzijdige kaartjes. Nadat je de kaartjes als een puzzel in elkaar hebt gelegd, ontvouwt zich aan beide kanten de informatie bij het album. Het symboliseert Moon Goose, dat het net even anders doet dan genregenoten.