Moon GooseAlbum

Met alleen een cd en een summier handgeschreven (!) promo briefje formaatje A7 in mijn postvak moest ik uitpluizen of deze band misschien wel een nieuwe ster aan het prog firmament kan gaan worden, want vers prog bloed in fraaie albumhoezen halen de vampiers in ons naar boven. Ik heb mijn tanden er dus maar eens stevig ingezet.

Met zo’n groepsnaam, Moon Goose, getrokken uit twee legendarische Camel albums verwacht je neo prog rock, maar nee, vergeet dat maar. Dat brengt “Source Code” ons dus niet. De oefenruimte van Moon Goose bevindt zich in Wales in het district Herefordshire waar ook het fraaie album “Hergest Ridge” is opgenomen en waarop het geïnspireerd is. Maar wederom een nee! Mike Oldfield’s muziek is dit zeker ook niet. evenals Godspeed! You Black Emperor zijn de muzikanten privacy proof, want zowel op het promo vodje als op hun website en bandcamp pagina staat nergens vermeld wie en wat er met naam en toenaam op spelen. Het leek wel of Moon Goose in hyperspace waren, want ook na het nodige ge-google kwamen er geen namen boven drijven. Hoe dan ook, post rock is het evenmin.

Wat we dan wel krijgen? Dat is onvervalste en in willekeurige volgorde psychedelische space krautrock waar het gas er flink op gehouden wordt. De geluidsproductie met vooral gitaargeoriënteerd instrumentale muziek is voor dit genre meer dan voldoende te noemen. Het is niet altijd alleen zorgen voor veel galm en echo in deze specifiek uithoek van het muzikale universum. De nummers zijn bij hun lurven gepakt, op smaak gebracht als een kruidige spacecake en omdat het tempo gevarieerd en hoog ligt ontwijken ze elk gevaar op saaiheid. Er wordt prima in gemusiceerd en dan te bedenken dat Moon Goose in eigen beheer pas twee ep’s met een paar nummers uit heeft gebracht, te weten “Space Probe Shut Down” in 2017 en “Live At The Globe” in 2018. Dit debuutalbum “Source Code” verschijnt nu officieel via platenmaatschappij Fruits de Mer en er zit geen bedorven mossel als nummer tussen die je ongewenst aan het hallucineren brengt. Met twaalf gevarieerde nummers die ruim over de 70 minuten gaan schieten ze gelijk raak mee. Zo vermijden ze nadrukkelijk de drukke solo’s zoals bij Trigon of een dichtgetimmerde productionele valkuil van Ozric Tentacles en zelfs Neu! komt er nu echt gedateerd op te staan. Soortgenoten als Hidria Spacefolk en Oresund Space Collective zet Moon Goose op dit debuutalbum met speels gemak gelijk aan de kant mede omdat er af en toe stevig in gekleund word.

Met ongebruikelijke titels als Dark Shit en Fist Fight At The Bingo laat Moon Goose ook meteen zien dat ze beschikken over een gezonde dosis zelfspot. Niet onbelangrijk in dit zweverige genre. Hiermee houden ze hun voetjes op de grond al is het meedansen soms best lastig tegen te houden waarmee oudgediende Can en Hawkwind ook van zich doen spreken in hun muziek.

Helaas heb ik dus alleen de cd in mijn bezit. Het album artwork is voor mij dusdanig intrigerend dat ik er maar eens een kattenbelletje aan ga wagen richting Herefordshire. Bij dit soort fraaie releases wil je er dan toch ook de gehele broncode bij hebben met namen en nummers.

Jos Driessen