Moon SafariAlbum

Eindelijk mag ik iets over deze band schrijven! Bij de eerste twee albums van deze band viste ik met de recensie net naast het net. Ik wil namelijk heel graag iedereen ervan overtuigen hoe goed deze gasten zijn. Ja beste lezers, ik voorspel deze band een grootse toekomst. Ik voorspel ook dat dit album in de top van de Wereldse Tien gaat komen, in jouw persoonlijke top tien en uiteraard in jouw cd kast.

Vijf twintigers uit Zweden. Vijf jonge gasten die stuk voor stuk geweldig kunnen zingen. Ik ben zelf een liefhebber van melancholische en donkere muziek. Hoe stemmiger hoe beter. Des te meer was ik verrast dat ik de muziek van Moon Safari zo gaaf vind. Hun muziek is namelijk opgewekt en geeft je als luisteraar een geweldige stoot energie. Ze mixen progressieve rock met popmuziek, ’80 neoprog en een vleugje jaren ’50. Op het eerste album “A Doorway To Summer” was de band nog een beetje zoekende. Op de geweldige dubbelaar “Blomjud” werd de stijl verder bijgeschaafd en op dit album stoten ze door naar de top.

Nu moet ik eerlijk zeggen dat de Progwereldredactie enigszins verdeeld is over dit album. Een aantal vindt het een vreselijk album en een aantal loopt er helemaal mee weg. Kennelijk is dit een album dat je of geweldig vindt of helemaal niets vindt. Er is vrijwel geen middenweg. De band heeft een aantal sterke troeven in huis. Allereerst is de muziek heerlijk pakkend. Je zit er meteen helemaal in en je wordt aanstekelijk meegesleurd. De melodieën zijn doeltreffend eenvoudig en de refreinen zijn om naar terug te blijven verlangen. Op het eerste gehoor kan de muziek soms wat simpel overkomen, maar vergis je niet. Deze nummers zitten verdraaid goed in elkaar!

Instrumentaal gezien vallen de opgewekte en vaak uptempo toetsensolo’s op. De toetsenliefhebber komt geweldig aan zijn trekken. Simon Åkesson weet het ene na het andere pakkende thema uit zijn arsenaal te toveren. Maar grootste troef van Moon Safari is het feit dat ze allemaal geweldig goed kunnen zingen en dat er heel veel ook vijfstemmig wordt gezongen. Dat geeft hun muziek een enorme boost.

Laat ik je iets meer vertellen over de nummers die op deze schijf staan. Het openingsnummer is meteen een mooi visitekaartje. Het is heerlijk uptempo met een pakkend thema en veel toetsenspel. De meerstemmige zang levert direct een portie kippenvel. A Kid Called Panic is  briljant  en een van de beste nummers die de band tot nu toe heeft opgenomen, het refrein alleen al! Elke keer moet ik me tot het uiterste dwingen om niet midden in de trein uit volle borst te gaan meezingen. Hoe slecht je dag ook was, ook al zat alles tegen en zie je het even niet meer zitten, in dit nummer gaat de zon voor je schijnen en voel je geluk door je heen stromen. De overgangen verlopen zo mooi natuurlijk en ook op instrumentaal gebied is het smullen geblazen.

Een mooi rustpunt wordt gevormd door Southern Belle. Het a-capella begin is zo mooi en loepje zuiver. Verder is het vooral de piano die het werk doet en indruk maakt. New York Summergirl is zo’n track die in eerste instantie simplistisch overkomt, maar verdraaid knap in elkaar blijkt te zitten. De band maakt het zichzelf echt niet makkelijk met dit nummer. Het  is een smeltkroes van stijlen die samen verrassend goed uitpakken. De knipoog naar Frank Sinatra is briljant en laat zien dat deze gasten over een goed gevoel voor humor beschikken. Heartland is weer zo’n briljante song. Je kan het hier in zijn geheel beluisteren. Oordeel zelf.

Hoe vaker ik dit album beluister, hoe meer ik het ga waarderen. Deze muziek is echt geniaal. Ik hoop dat ik je heb kunnen overtuigen en ik wens je heel veel luisterplezier met dit schijfje. Deze band heeft bergen potentie, ik zie een bijzonder zonnige toekomst voor dit vijftal.

Maarten Goossensen