Moon Safari (Support Believe)Concert

Een concert op een woensdagavond komt niet zo vaak voor. Het gros van de bezoekers moet immers de volgende ochtend vroeg weer in de file aansluiten en dus is een concert tot laat niet heel aantrekkelijk. De Boerderij had echter wel een mooie avond in petto. Het Zweedse Moon Safari en het Poolse Believe. Om mensen extra over de streep te trekken, mochten mensen die een kaartje hadden gekocht voor Mostly Autumn (speelde het weekend ervoor) datzelfde kaartje gebruiken voor dit concert. Het trok uiteindelijk ongeveer 150 man naar Zoetermeer, wat voor een doordeweekse avond naar mijn mening best veel is.

Exact om 20:30 betraden de mannen van Believe het podium. De mensen die hun laatste dvd “Seeing Is Believing” hebben gezien, weten dat tijdens het openingsnummer No Time Inside zanger Karol Wróblewski zingt door een megafoon. Hij besloot dit echter al wandelend door het publiek te doen. Met een megafoon zonder verdere versterking, kom je alleen echt niet boven de muziek uit. Het leverde een wat vreemde situatie op. Een deel van het publiek vroeg zich af waar de zanger bleef en een ander deel vroeg zich waarschijnlijk af wie die kerel met die megafoon was. Gelukkig ging hij al snel naar zijn plaats op het podium. En al snel kon er al één conclusie worden getrokken: hij is een uitstekend live zanger!

Hij was ook de enige op het podium waar nog wat energie vanuit ging. De rest deed nogal plichtmatig zijn ding en dat is gewoon minder leuk om naar te kijken. Het bleef allemaal erg statisch. Nu is de muziek van Believe een stuk rustiger geworden. Op cd pakt dat prachtig uit, maar live werkt dit wat tegen ze. Toch liet de band genoeg moois horen. Met name de gitaarsolo’s van Mirek Gil zijn fijn alhoewel hij er ook regelmatig pijnlijk naast zat.

Iets over tien uur namen de zes jongelingen van Moon Safari het podium over. Wat doet deze band het toch goed in de wereld der prog. Drie sterke studioalbums en een dubbel livealbum werden al uitgebracht en steeds van zeer hoge kwaliteit. De band wordt live ook steeds meer een sensatie. Eind 2011 zag ik ze voor het eerst op Progfarm en het viel me op hoezeer de band sinds dien doorgegroeid is. Meer balans, meer zelfvertrouwen en nog meer spelplezier. Daarnaast zijn het ook nog eens bijzonder vriendelijke gasten die voor het optreden spontaan met mensen het gesprek aan gingen.

De setlist was een prima dwarsdoorsnede van de drie studioalbums. Met het heerlijk aanstekende A Kid Called Panic zat de sfeer er direct goed in. Het was wel jammer dat het best wat tijd kostte voor het geluid van de zangmicrofoons goed stonden afgesteld. In de eerste twee nummers was Simon Åkesson nagenoeg niet te horen en ook het geluid van Petter Sandström bleef achter. In een band waarin zang zo belangrijk is, zou er bij de soundcheck hier meer aandacht aan besteed moeten worden.

De mannen hielden het tempo er flink in en maakten er met Yakur’s Farm (album “Blomjud”) een waar feest van. Speciaal voor deze tour en omdat het album “Lovers End” volgens Petter Sandström een epic verdiende, werd er een ep uitgebracht met het ruim 24 minuten durende Lovers End part III. Deze was tijdens de avond te koop en de band bracht het nummer ook live ten gehore. Als geheel komt het nummer op mij soms als wat bij elkaar geraapt over, maar het bevat een aantal indrukwekkende passages die voor kippenvel zorgden. Met name gitarist Pontas Åkesson laat hier erg fraaie dingen horen.

Er werd wat gas teruggenomen met het prachtige A Sun Of Your Own van het debuutalbum “A Doorway To Summer”. Van dit album werd ook nog als toegift het meeslepende Doorway gespeeld. Tot slot verzamelden de mannen zich rondom de microfoon voor het mooie a-capella Constant Bloom. Een indrukwekkend slot van een indrukwekkend optreden van dik een uur en drie kwartier. De volgende keer heb je geen excuus meer om niet te komen. Deze band verdient een groot publiek.

Verslag: Maarten Goossensen
Foto’s: Ron Kraaijkamp