MoongardenAlbum

Met een bandnaam als Moongarden en ook nog een cd-titel als “Moonsadness” kun je als rechtgeaarde progfan maar aan één referentie denken: ja, de maan natuurlijk. De band rond Cristiano Roversi is blijkbaar gefascineerd door dit hemellichaam. De teksten reflecteren dat in alle opzichten. Waar de maan al eeuwenlang leidde tot zelfbespiegeling en contemplatie, gaf hij aan de andere kant ook hoop en kracht voor de toekomst. De muziek is gelijkend de teksten, melancholisch en sfeervol, maar met door de hele plaat een positieve noot. Moonsadness dus. O ja, muzikaal moet ik ook wat aan Camel denken, nog zo’n groep die de maan hoog heeft.

Het openingsnummer Breaking Mirrors is een klassiek opgebouwd (neo)-symfonisch nummer, dat alles in zich heeft wat een progfan aanspreekt. Het bevat heerlijke toetsenloopjes, waarvan met name de ultrakorte rond de vier minuten indruk maakt, en leidt via een te gek refrein naar een bloedstollend mooie en zeer melodieuze gitaarsolo van Cremoni. Het feit dat ik in de muziek tevens Arena (die toen nog niet bestonden), Pendragon en IQ hoor zal duidelijk maken in welke categorie van de prog deze muziek valt.

Het hoogtepunt is de ballade Seagulls, een zeer klassiek opgebouwd nummer dat druipt van emotie. Echt een nummer om luid te draaien met volle maan, probeer het dan maar eens droog te houden! Het nummer begint als de basismelodie prachtig wordt neergezet door basgitaar en piano (beide Roversi), waarover zanger Baldani zeer emotioneel en gedreven zijn zangpartijen ontvouwt. Baldani heeft een zeer markant stemgeluid, dat op een gegeven moment wat op de zenuwen kan werken. Gezien de perfecte dosering is daar op deze plaat geen sprake van. In dit nummer is hij zeer op dreef en als de basismelodie overgaat in een heftige gitaarsolo ontstaat kippenvel op onvermoede plaatsen.

De thema van de maan wordt volledig uitgebuit tijdens de zeventien minuten durende suite The Girl And The Moonman. Het nummer handelt over een onbekende man, Moonman (Roversi zelf?) die in het maanlicht een even geheimzinnig als ongrijpbaar meisje vind waar hij verliefd op wordt. Zoals alle klassieke liefdesverhalen raakt hij haar kwijt en vindt zijn liefde spoedig daarna weer. Dit concept wordt muzikaal verbeeld middels een hoop instrumentale secties, waarvan met name het jazzy gitaarstukje uit Why? (één van acht onderverdelingen van de suite, gespeeld door Giorgio Signoretti) nog het meeste indruk maakt. Ook het dialoog-gedeelte aan het begin is knap gedaan. Evenwel klinkt het nummer niet af. Een even zo heftige gitaarsolo als in bovenstaande nummers had niet alleen het werkstuk meer kracht gegeven, men had gelijk een epic op zijn naam staan van een weerga waartoe het nu nét niet behoort.

Had Moongarden na dit debuut nooit meer een cd gemaakt, dan had “Moonsadness” zeker uitgegroeid tot een veelgezochte klassieker. Nu staat het een beetje los-vast naast het enorme gewicht van de twee meesterwerken die zouden volgen. Onnodig, want op zichzelf genomen is “Moonsadness” een zeer goede cd met misschien wat traditionele, maar dan ook wel erg goeie symfonische rock.

Markwin Meeuws