MoongardenAlbum

Dit album is na “Moonsadness” (1993) en “Brainstorm Of Emptyness” (1995) het derde album van het Italiaanse Moongarden. Het is het eerste album waarop zanger Luca Palleschi te horen is. Als je de eerste twee albums met het hier besproken vergelijkt, zijn er nogal wat opvallende zaken te melden. In de eerste twee albums zaten aardig wat verwijzingen naar Camel. Op “The Gates Of Omega” (TGOO) zijn deze een stuk minder. Er gaat een enorme rust van het album uit, dat komt mede door de ambient-invloeden die, met name op de eerste cd, veel opduiken. Maar ook de composities ansich hebben iets rustgevends. Je hoort als snel dat je naar iets heel bijzonders aan het luisteren bent.

“A song for the night, blue country roads. A song for the deviding line between earth and the sky. This is my home, without walls or roof. The night, a field, the moon and a glass of red wine. This is my moment, this is my moongarden”.

Deze woorden worden je toegesproken door een dame aan het begin van Forever Chained. De tekst kon niet beter verzonnen worden. Het vat in een paar zinnen de sfeer van het hele album samen. Zacht spacy toetsenspel opent het nummer. Het ontpopt zich als een heerlijk onspannen mid-tempo nummer. De kalme drums en het prachtige basspel van (nieuwkomer) Mirko Tagliasacchi vormen de basis van het geheel. Ook de akoestische gitaar nestelt zich onopvallend in het geheel. Het refrein is om kippenvel van te krijgen, zo mooi. Vooral het gebruik van lichte stemvervorming werkt hier goed. De stem van nieuwkomer Palleschi is prachtig. De vorige zanger ben ik direct vergeten, simpelweg omdat ik moet erkennen dat de nieuwe zanger gewoon beter is. Zijn stem is rustig maar niet soft, indringend maar niet dominant. Daarbij is opvallend dat zijn uitspraak zeer duidelijk is en er geen accent in te ontdekken is. Het nummer wordt langzaam iets meer up-tempo en als toefje op de cake, wordt je als luisteraar getrakteerd op een paar prachtige gitaarsolo´s. Enige minpuntje is de fade-out op het einde, maar dat is ze snel vergeven.

Een prachtig pianostuk opent 5 Years. De akoestische gitaar neemt het stokje over en begeleidt Palleschi het eerste gedeelte. Dan mengen zich langzaam prachtige orkestraties uit het toetsenarsenaal van Cristiano Roversi in de muziek. Het lijkt wel of er een compleet strijkorkest aan het nummer meewerkt. De piano zwelt prachtig aan en dan mengen ook de drums zich in het geheel en breekt het nummer helemaal open. Prachtig. Tegen het einde wordt het genot gecompleteerd door een mooie hoge gitaarsolo van David Cremoni.

Opvallend is dat Moongarden heel sterk de tijd neemt voor de muziek. Thema’s worden prachtig uitgewerkt en ze laten zich daarbij niet beperken door de factor ’tijd’. Dat hoor je heel sterk in het titelnummer The Gates Of Omega, dat ruim 27 minuten duurt. Om het nummer goed in je op te kunnen nemen, zul je er ook echt de tijd voor moeten nemen. Vooral op de koptelefoon komt het het beste tot zijn recht. Dit geldt eigenlijk wel voor het hele album. Zacht toetsenspel en percussie komen langzaam aanzwellend door de speakers zetten, waarna de akoestische gitaar het nummer van een flinke dosis warmte voorziet. De eerste minuten doen als een heerlijk warm bad aan, met name door het warme stemgeluid van Palleschi. Let ook op het pianospel dat regelmatig met korte stukjes opduikt. Ik sluit mijn ogen en laat het geheel over me heenkomen. Dit is super!

Dan valt het nummer stil en volgt er een lang stuk met alleen maar zachte ambient geluiden. Wanneer je dit op de achtergrond hoort of wanneer je er niet met je gedachten bij bent, kan ik me voorstellen dat dit stuk wat kan gaan irriteren. Maar als je het nummer echt ondergaat, pakt het bijzonder goed uit. Vanuit de verte komt vervolgens de muziek je weer langzaam tegemoet waarna er een lange toetsensolo wordt gespeeld. Een absoluut hoogtepunt.

De nummers op de tweede cd zijn wat meer up-tempo en bevatten wat meer toetsen. Home Sweet Home opent de tweede schijf. Het nummer begint mooi rustig en doet door de zacht zwevende toetsen en het lichte drum- en percussiespel wat dromerig aan. Wanneer je eens goed voor dit nummer gaat zitten, zal het je opvallen wat er allemaal in de muziek verweven is. Je zult na elke luisterbeurt weer nieuwe dingen ontdekken. Prachtige orkestraties en de bloedstollende solo op de Spaanse gitaar wekken golven van kippenvel op. Halverwege transformeert het nummer naar meer up-tempo met staccato gitaarspel en warme mellotron samples. Hier hoor je duidelijk dat de toetsen meer ruimte hebben gekregen. In het laatste deel hoor je ook duidelijk zijn Chapman grandstick, een prachtig snaar instrument met een warme klank.

Castles Of Sand doet erg aangenaam aan. Dit komt hoofdzakelijk door de gelaagdheid van het nummer. Door het toetsenspel hoor je mooie ambient geluiden, maar ook een rustige gitaarsolo verweeft zich door de muziek heen. Na zeven minuten is het nummer eigenlijk afgelopen. Je hoort alleen nog wat zwevende ambient geluiden. Dit houdt echter aan tot het einde van het nummer, dat is dus ruim vier en een halve minuut en dat is veel te lang. Het lijkt wel of ze het niet kunnen afkappen en dat gaat irriteren.

Sterkste nummer van de tweede cd is Stars And Tears, de vele toetsensolo’s met af en toe briljante en typische neo-prog loopjes dragen daar aan bij. Lekker veel sfeer- en tempowisselingen zorgen ervoor dat het nummer je constant bij de les houdt. De gitaarsolo’s zijn om helemaal in weg te zakken en de lichte drama in de stem van Palleschi zorgt voor het emotionele randje.

Een lichte beat is in het afsluitende nummer Moonsong – The Conclusion verweven. Door het ritme en de ambiente geluiden doet het geheel een beetje aan Enigma denken. Enige nadeel is dat het nummer met bijna tien minuten gewoon te lang is. Door het behoorlijke ééntonige geluid en het feit dat er in dit nummer niet wordt gezongen, ben je het nummer al vrij snel zat.

Persoonlijk vindt ik “The Gates Of Omega” een waar meesterwerk. Ik heb het album inmiddels tientallen keren beluisterd en ik ben de muziek alleen maar meer gaan waarderen. Mede door de rust en emotie die de plaat uitademt is dit het ideale medicijn tegen stress en/of vermoeidheid. Steek kaarsjes aan, zet de verwarming een graadje hoger, ga op de bank liggen en laat je meevoeren naar “The Gates Of Omega”. Honderd minuten later voel je je als herboren!

Maarten Goossensen