MoonriseAlbum

En weer komt er een prettig progproduct uit Polen. Onder de zeer tot de verbeelding sprekende naam Moonrise heeft  multi-instrumentalist Kamil Konieczniak samen met gastzanger Lucasz Gall de veelbelovende debuut-cd “Lights Of A Distant Bay” voor het voetlicht gebracht. Ik vraag  me dan ook steeds vaker af of Zweden dan wel Polen het Mekka van de prog genoemd kan worden. Konieczniak speelt verdraaid lekker op zijn gitaar en toetsen. Hij weet zo goed dat hij de spreekwoordelijke muztarda moet halen bij bands als Pendragon en IQ wil hij de liefhebber van neo prog plat laten gaan voor de acht nummers die hij geschreven heeft. Dat hij absoluut het etiket ‘beter goed gejat dan slecht zelf bedacht’ verdient is hier een waarheid als een koe. Ach, RPWL is daar ook volwassen mee geworden.

De kracht van het album zit hem in de ongelimiteerde uitbundigheid, hetgeen eigenlijk inherent is aan het multi-intrumentalisme. Het is alleen een beetje jammer dat Konieczniak, zij het slechts één maal, dan toch in de valkuil is gestapt die dit met zich meebrengt: het zichzelf verliezen in overdaad. Zo is de instrumentale opener The Island een fraai nummer maar ook vrij saai met z’n 6 minuten. Een normale Nick Barrett had het nummer zonder meer met de helft ingekort. Wel hebben de melodieuze partijen al de uitstraling van een klomp goud waardoor je de rest van het album met vertrouwen tegemoet kan zien.

Sprankelende pianoriedels openen Help Me I Can’t Help Myself waarmee het album dan eindelijk in de juiste plooi wordt getrokken. Er ontspint zich een aardige compositie die met de komst van de akoestische gitaar en de Gary Chandler-achtige zang van Gall behoorlijk aangenaam wordt. Gall is in het dagelijks leven de vocalist van neoprogbrand Millennium. Zijn stem klinkt redelijk maar we mogen blij zijn dat het merendeel van dit album gezien zijn beperktheid instrumentaal is gehouden. Typisch is dat de drumcomputer in de meeste nummers aan de aandacht  weet te ontsnappen. Dit zal wel alles te maken hebben met de boeiende manier waarop de muziek steeds van karakter wisselt. Zowel het zwierige In The Labyrinth Of The Dream als de stuwende aangelegenheid die Antidotum (Soothing Song) is, hebben beide tracks smakelijke passages heftigheid zonder dat de volvette neoprog sound heeft moeten wijken. De coherentie van het album heeft echt baat bij dit robuuste middenstuk. Ook is het in dat opzicht een goede zaak dat de ruimtelijke klanken waar het album in rondzweeft enkele minuten expliciet gebracht worden met het spacey Full Moon.

Na het fijne pianonummer Memories sluit het album af met de titeltrack, een ballad. Hier heeft Konieczniak de gitaarsolo aan het eind volgens mij bewust nogal op safe ingespeeld om maar niet al te obligaat over te komen.

“The Lights Of A  Distant Bay” is een geslaagd debuut en ik kan snappen dat Kamil Konieczniak zich liever Moonrise laat noemen. Het zit er dik in dat Moonrise veel kritiek zal krijgen op het gebrek aan originaliteit maar please mister Konieczniak: laat dat niet ten koste gaan van uw spelvreugde en uw passie.

Dick van der Heijde