Moonshine MoanerAlbum

Af en toe bereikt een randgevalletje de burelen van Progwereld. Wat doen we dan? We strijken over ons proghart. Zeker wanneer het om een debuut van een Nederlandse groep gaat. Zoals in dit geval het album “Life Bites” van Moonshine Moaner.

Moonshine Moaner (what’s in a name…) is de band van de Achterhoekse gitaardocent Joop Wallerbosch. Hij maakt muziek vanaf begin jaren tachtig. Met zijn nieuwe band wil hij zijn rock ‘n roll dromen waarmaken. Een nobel streven in een tijd waar bijna alles al minimaal 100 keer gedaan is. Verwacht op deze cd daarom geen spectaculaire vernieuwingen.

“Life Bites” is qua opbouw een klassiek (hard) rock album met blues-invloeden. Totaal tien nummers van gemiddeld ruim vier minuten. Prima geschikt ook voor twee kantjes vinyl. Alle tien nummers zijn gecomponeerd door Wallerbosch. Zijn liefde voor het werk van Jimi Hendrix, Alan Holdsworth, Deep Purple en Red Hot Chili Peppers is daarin goed te horen.

Maar de gemiddelde lezer van deze website en liefhebber van prog wil meer invloeden horen dan de genoemde. Met een beetje goede wil en ruime fantasie hoor je in Sun en Where Are You gitaarpartijen die aan het vroege werk van Rush doen denken. En hoe zit het dan met de toetsen? De credits in het kartonnen klaphoesje bieden daarover weinig hoop. Maar zoals altijd vertrouw ik op mijn oren. En die werden twee keer gestreeld. Op One Of A Kind en Something is op de achtergrond de karakteristieke klank van een Hammond waarneembaar. En dan is mijn kostje natuurlijk gekocht.

Op het gehele album steekt het uitstekende gitaarspel van Wallerbosch er met kop en schouders bovenuit. Op vrijwel elk nummer is zijn spel de reddingsboei wanneer het dreigt mis te gaan. Of het nu zijn puike riffs zijn of zijn puntige en vaak melodieuze solo’s. Wanneer een nummer dreigt in te zakken krikt hij met zijn spel het niveau gelijk omhoog.

Vocaal gezien ligt dit anders. Zanger Mark Barneveld krijgt van mij een krappe voldoende. De man is geen bovengemiddeld goede zanger, maar op het eerste deel van Weatherman slaat hij de vocale plank enkele keren mis. Maar wederom schiet Wallerbosch te hulp met zijn gitaarspel. Hij weet dit nummer met zijn spel te kantelen naar een vuige Crack The Sky-achtige rock song. Gelukkig grijpt Barneveld de toegeworpen boei en herpakt zich.

Het schijfje eindigt zoals het begint, met een recht-toe-recht-aan rocker, getiteld Skinny Girls. Het refrein bleef nog een tijdje in mijn hoofd rondspoken. Dit nummer zou daarom niet misstaan op de radio. Waarom mijn gedachten even naar de muziek van Gruppo Sportivo afdwaalden, is me nog steeds niet duidelijk. Is het de titel van het nummer? Is het de muziek? Duidelijk is wel dat Moonshine Moaner met het ‘randgevalletje’ “Life Bites” gewoon een leuk debuutalbum heeft afgeleverd.