MoraineAlbum

Moraine is een ensemble rond de Amerikaanse jazz-gitarist Dennis Rea. Deze Rea speelt met de duvel en zijn ouwe moer, van Chinese popsterren tot onze eigen Han Bennink. In Moraine treft hij twee strijkers en een ritmesectie voor een portie jazz zoals alleen het label Moonjune die durft uit te brengen.

Op “Manifest DeNsitiy” hinkt Moraine op twee gedachten: aan de ene kant wil men intelligente, swingende jazzrock brengen die overduidelijk herinnert aan het rijke jazzverleden van acts als Return To Forever en Mahavishnu Orchestra. Dat lukt het beste in de stukken die Rea zelf gecomponeerd heeft. Aan de andere kant wil men een zwerm chaotische en psychopathische bijen nabootsen die uiterst irritant rond het hoofd van de luisteraar blijven gonzen. Daarbij is de inbreng van de twee strijkers onontbeerlijk.

Laat ik positief beginnen: Op een aantal van deze stukken spelen de dames en heren toegankelijke muziek die – als er niet een buiging naar het verleden gemaakt wordt – het beste aanhaken bij de Europese jazz van het vermaarde ECM-label. Warmbloedig, af en toe lekker spannend dissonant, met Rea in de rol van een goedgemutste Robert Fripp. Eervolle vermelding daarbij voor drummer Jaskot, die knappe partijen speelt. In het titelstuk wordt er zelfs licht gerockt en dat klinkt best prettig. Beetje niks-aan-de-hand muziek, maar wel in orde.

Echter, op een aantal andere stukken, waaronder de door de strijkdames geschreven opener Save The Yuppie Breeding Grounds en Disillusioned Avatar, krijgen de spelers het op hun heupen en moet er geëxperimenteerd worden. Dat leidt tot kakofonie waar ik mijn hersens niet omheen krijg, irritant gezaag en gezanik, bewust geschreven vervelend geschuur en gezeur. Jazz-rock mag de luisteraar best een beetje plagen, maar dit neigt naar treiteren. Is er een erger geluid denkbaar dan een avant-gardistische cellosolo? Jawel: een valse avant-gardistische cellosolo! Want los van dat het niet heel erg mooi is, staan de viool en cello consequent te hoog gestemd en dat is heel naar.

Zo ontstaat dus het beeld van een album dat muziek bevat die wel aardig maar niet per se onmisbaar is én muziek waar je met een wijde boog omheen moet lopen. Daar lijkt me het leven te kort voor.

Erik Groeneweg