Moraz Alban Project

MAP

Info
Uitgekomen in: 2015
Land van herkomst: Verenigde Staten
Label: The MAP
Website: www.themap.website
Luisteren kan je hier: http://www.patrickmoraz.com/audio/moraz-alban-project
Tracklist
Jungle Aliens (5:35)
Strictly Organic (5:19)
Canyon Afternoon (4:33)
Jazz in the NIght (3:53)
The Drums Also Solo (4:31)
The Real Feel (5:50)
Alien Intelligence (5:07)
Mumbai-Mantra (6:08)
Alien Species (5:39)
Patrick Moraz: toetsen
Greg Alban: drums en percussie

Met medewerking van:
John Avila: basgitaar
Lenny Castro: percussie
Matt Malley: elektrische sitar
Patrick Perrier: basgitaar
Dave VanSuch: tenor saxofoon
MAP (2015)

Patrick Moraz zal bij veel proggers de namen van Refugee, Yes en The Moody Blues oproepen. Tussen zijn bezigheden voor deze bands was hij vaak in het gezelschap van diverse drummers en percussionisten te vinden zoals de Braziliaan Djalma Correa (die nog een bijdrage heeft geleverd aan “So” van Peter Gabriel) en Bill Bruford, waarmee Moraz twee albums opnam en drie tours ondernam. Daarnaast heeft hij nog diverse soloalbums uitgebracht.

Greg Alban speelde begin jaren ’80 in de band ICE en werkte sindsdien nog onder anderen met Denny Laine (Wings) en Mike Pinera (Iron Butterfly). Uiteindelijk koos hij voor een vaste baan als financieel adviseur. Moraz en Greg Alban zijn al zo’n dertig jaar bevriend en de heren vonden het tien jaar geleden tijd om deze vriendschap te bezegelen met een volledige cd. Greg Alban was namelijk al eens als gastmuzikant te beluisteren op een aantal tracks van het soloalbum “Timecode” van Moraz uit 1984. Op basgitaar werden beide heren destijds eveneens bijgestaan door John Avila, een goede vriend van Alban. Destijds vroeg Alban aan Moraz een aantal stukken te componeren en arrangeren waar hij de drums bij zou kunnen spelen. In de loop der jaren is de bezetting uitgebreid met basgitaar, elektrische sitar, tenorsaxofoon en aanvullende percussie.
Beide heren noemen het project een kosmische reis door het progressieve rock landschap (de cover wordt gevormd door een gestileerde kaart van het universum). De muziek kan volgens de makers worden gekenmerkt als world-fusion, rock en jazz. Wanneer je de track-titels bekijkt kun je eigenlijk al concluderen dat die omschrijving de lading aardig dekt.

Met uitzondering van het slotnummer worden alle tracks voorzien van een heerlijke, en vooral stevige groove. Meestal wordt het basaandeel hierin verzorgd door John Avila, een enkele keer door Patrick Perrier en soms door de toetsen van Moraz. Voor het overgrote deel worden deze baspartijen functioneel ingevuld. Alban beperkt zich tot enkele knallende breaks, ritmische accenten en extra patroontjes op de hi-hat. Hij wordt daarbij in veel nummers kundig ondersteund door de percussie van Lenny Castro.
Het toetsenwerk van Moraz staat technisch gezien uiteraard buiten kijf. Met vlagen flitsende solo’s, veel blazers-achtige synth-geluiden in de begeleidende partijen, maar ook op zijn tijd een Fender Rhodes.

De muzikale ingrediënten van de afzonderlijke tracks zijn echter te eenduidig waardoor elk nummer op den duur gaat vervelen. Bij elke intro denk je: oh, lekkere groove, mooie synth, lekkere solo, om zo’n drie of vier minuten later tot de conclusie te komen dat er sinds die intro niet veel is veranderd. Dit gegeven wordt gaandeweg het beluisteren van het album wel erg voorspelbaar en daarmee is het uitzitten van deze kosmische rit door het progressieve rock landschap alleen weggelegd voor de echte liefhebbers, naar alle waarschijnlijkheid een klein select groepje.

Math Lemmen

Send this to a friend