Morfine MachineAlbum

Let goed op: Het hier besproken Morfine Machine schrijf je met een f en niet met ph, dat is namelijk de naam van een muzikant uit New York die zich bezig houdt met elektronica. Het is nog een engerd om te zien ook, maar goed. Het gaat op dit schijfje om drie Rotterdammers die op geheel eigen wijze een mengeling maken van spacerock, doommetal, prog, krautrock, psychedelica en elektronische muziek. Ik mag dan wel zeggen ‘eigen wijze’; de invloed van Black Sabbath, Pink Floyd, Jean Michel Jarre en vooral  Hawkwind ligt er duimendik bovenop. Ik bedoel eigenlijk dat de heren van Morfine Machine de muziek van hun leven spelen. Dat is een insteek die wel te waarderen valt en dat terwijl het muzikaal maar zozo is wat men hier laat horen.

De band wordt opgericht als toetsenist Roderik Voshol gitarist Patrick Harreman in huis neemt omdat diens woning door brand is verwoest. Beide fröbelaars zien het huis waarin ze wonen steeds meer uitgroeien tot een studio en terwijl ook bassist Martijn Horsten aan boord stapt bij de band, wordt Morfine Machine langzamerhand een feit. Het eerste volledige album “We Are All Aliens” van het trio staat aanvankelijk gepland voor eind 2015 maar wegens een vertraging zal de cd pas ergens in 2016 verschijnen. Om die reden is tussentijds de ep “Alienation” uitgebracht.

“Alienation” duurt slechts een half uurtje maar dat is lang genoeg om het grote manco van de band bloot te leggen. De muziek van Morfine Machine is veel te fragmentarisch. Het is een op en neer gaan van dynamiek, knutselrock avant la lettre. De band mist duidelijk een geniaal persoon, iemand die alles in goede banen weet te leiden. Morfine Machine moet meer gedoseerd te werk gaan zodat de composities een betere opbouw krijgen. Nu ontbreekt het de muziek nog teveel aan zaken als spanning en ontlading. Ook een zekere vorm van melodiciteit had niet verkeerd geweest. Het is jammer dat de nummers wat doelloos rond dralen, er gebeuren namelijk best aardige dingen tijdens deze sonic trip.

Zo zijn de gedreven momenten met hun stuwende riffs en hun dikke laag toetsen lekker en ook het creatieve gebruik van NASA-achtige stemmetjes is niet verkeerd. Het meest aansprekende nummer is het vierde, een track die overigens niet op het hoesje vermeld staat. In dit nummer is goed te horen dat Patrick Harreman vroeger heeft samengewerkt met een aantal mensen van Within Temptation.

Al met al is “Alienation” een schijfje waar de gemiddelde spacerocker weliswaar geen gat van in de lucht zal springen, een goedkeurend knikje zo af en toe is toch wel het minste dat de band verdient.

Dick van der Heijde