MorganAlbum

Morgan Fisher is een Engelse toetsenist, het meest bekend van zijn werk met Mott The Hoople. Tim Staffel was de zanger van Smile, waar later Queen uit voortkwam. De samenwerking van deze twee, aangevuld met drummer Maurice Bacon en bassist Bob Sapsed, leverde onder de naam Morgan in 1972 het obscure, maar ietwat legendarische “Nova Solis” op. De plaat kwam begin deze eeuw al op cd uit, maar onlangs bracht Esoteric Recordings de plaat geremasterd opnieuw uit. Zijn we daar blij mee?

Hoewel de plaat met voor 1972 ‘state-of-the-earth’ technologie is opgenomen in Rome en derhalve als een klok klinkt, is “Nova Solis” toch zo gedateerd als mobiele telefonie in de jaren ’90. De plaat klinkt als een kruising tussen Emerson, Lake and Palmer’s “Brain Salad Surgery” en Banco Del Mutuo Soccorso’s “Io Sono Nato Libero”. Zeker het toetsenwerk van Fisher is gelijk al in de openingstrack Samarkhand The Golden om van de smullen, hoewel hij zich soms ook wel gedraagt als een tiener die net een coole synthesizer heeft aangeschaft en alle onbekende geluidjes wil uitproberen. Compliment verdient ook bassist Sapsed, die zorgt voor een aanwezige en degelijke basis van het liedje.

De stem van Staffel kan me niet zo bekoren, zonder meer de zwakke schakel van de plaat. Het zorgt er helaas voor dat “Nova Solis”, hoe schattig het supersymfonische geluid ook is, niet boven de middenmaat van symfonische releases uit deze tijd komt. Dat merk je vooral aan Alone, een haast King Crimson-achtige ballad, die zich vooral kenmerkt door de beperkingen van het stemgeluid van Staffel.

War Games is zonder meer de minste compositie van de plaat, maar het vroeger de hele tweede plaatkant vullende Nova Solis – A Suite is een stuk beter, hoewel Staffel mij andermaal irriteert. Het openingsthema komt van de Planets-suite van Gustav Holst, maar al snel geeft Morgan daar een eigen draai aan. Het toetsenwerk van Fisher is opnieuw van hoge klasse en de suite kent vele mooie momenten, maar helaas ook een groot aantal ‘mwah-momenten’.

Al met al is deze voetnoot in de proggeschiedenis niet een hele indrukwekkende. Toegegeven bevat het leuke thema’s en heerlijke solo’s, er is in de vroege jaren ’70 meer dan genoeg materiaal uitgebracht dat mijlenver boven deze matige plaat uitstijgt. Dat maakt dat “Nova Solis” niet meer is dan een aardige middenmoter.

Markwin Meeuws