Morgendust Album

In 2019 recenseerde ik de ep “Storm Will Come” van de Nederlandse formatie Morgendust. Deze band is diep geworteld in PTS.

Deze Drentse neoprogband timmerde in de eerste helft van de jaren ’90 aan de weg. Mijn recensie van de ep sloot ik af met ‘aanbevolen voor muziekliefhebbers die houden van de jaren ’80, atmosferische alternatieve gitaarmuziek en een vleugje (neo)prog.’ Dus Morgendust heeft zeker de nodige raakvlakken met ons favoriete genre, maar past er ook weer niet helemaal naadloos in. De trouwe lezers van de recensies van ondergetekende weten dat ik dat niet perse een probleem vind.

Morgendust heeft met “14” een plaat gemaakt waarmee zij een eerbetoon geven aan die muziek die hen op 14-jarige leeftijd heeft gevormd. Het leuke is, vind ik, dat voor veel nummers voor mij hetzelfde geldt. Volgens Morgendust zijn het geen één op één covers, maar ‘mashups van onze eigen muziek met onze inspiratiebronnen’. Wij noemen het een re-dis-cover.’ Genoeg gekletst, laten we maar kijken hoe Morgendust deze zeer bekende songs een nieuw gezicht heeft gegeven.

De band trapt af met Spirits In The Material World van The Police. Dit is een aansprekend nummer, en Morgendust behoudt de energie van het oorspronkelijke liedje en voegt daar, mag ik het zo zeggen, een vleugje toegankelijke prog aan toe. Jammer is de fade out.

De keuze voor This Is Not America snap ik volkomen. Het is een geweldig nummer van David Bowie en Pat Matheny en maakte een verpletterende indruk op mij. Destijds zeker, maar ook als ik het nummer nu hoor ben ik altijd weer onder de indruk. In de versie van Morgendust blijft het nummer uiteraard overeind, maar wat mis ik de stem van Bowie. Bij de andere songs heb ik dat in elk geval een stuk minder, maar bij de muziek van Bowie is zijn charismatische stem zó bepalend.

Alive And Kicking van de Simple Minds is wat ‘vervrolijkt’ en ik vind dat prima, lekker uplifting en goede zang. Morgendust interpreteert vervolgens Peter Gabriels Don’t Give Up. Het is mooi gedaan. Het duet tussen Marco de Haan en Cindy Oudshoorn klinkt zeker goed, niet zo goed als Gabriel en Kate Bush uiteraard, maar wat mij betreft wel het beste nummer van dit album, met name ook door de overtuigende zang. Het volgende nummer is “Walk On The Wild Side” van Lou Reed. Ondergetekende heeft weinig met dat nummer en dus ook niet met deze versie.

Erg leuk gedaan vind ik Fleetwood Mac’s Big Love. Deze laidback symfonische uitvoering is leuk om naar te luisteren. Uiteraard komt ook Genesis aan bod en de keuze is gevallen op Land Of Confusion. Dit nummer wordt gezongen door Judith Elders en klinkt goed en energiek. Tot slot waagt Morgendust zich aan het terecht vaak gecoverde nummer Enjoy The Silence van Depeche Mode. Dit liedje is gecoverd door bands van zeer diverse genres en dat zegt al wel hoe deze song appelleert aan een breed publiek van muziekliefhebbers. Ook nu blijft het nummer recht overeind staan, al mis ik wel de beklemmende en melancholieke sfeer die Depeche Mode in dit nummer legt.

Als ik dit album beluister, bekruipt me vooral het idee dat de muziek waar ik ‘vroeger’ naar luisterde mainstream top 40 was en als het nu zou worden uitgebracht het stempel ‘progressieve pop’ er op zou worden gedrukt. Het is zeker leuk om naar deze versies van Morgendust te luisteren. Het is een feest van herkenning zo gezegd. Maar hoewel ik de originele versies prefereer, kan ik deze ode zeker waarderen. Maar is het nu niet eens tijd voor nieuw eigen materiaal heren?