MorglblAlbum

Een onuitspreekbare naam van een groep die op dat gebied de eer van het onuitspreekbare uit Frankrijk (start de accordeons…) hoog houdt. Want had die band Magma sinds de jaren zeventig ook niet de meest vreemde bedenksels? Het jazzmetal-trio Mörglbl houdt het vreemde slechts bij de muziek, want in hun nummers komen er geen woorden aan te pas. De bezetting gitaar-bas-drums doet mij bij stevige jazzrock al snel nieuwsgierig maken en dat was deze keer niet anders. De groep staat te boek als een spannend en knallend collectief, speelde in 2008 op NEARfest en heeft in september 2009 nog het Progday festival in Chapel Hill (North Carolina) onveilig gemaakt.

Wat de groep onder leiding van gitarist Christophe Godin op zijn vierde album biedt, is avontuurlijke jazzrock met een metalen randje die helder en diep klinkt. Elk nummer bevat de juiste ‘hooks’ en ‘shreds’ die gitaarfetisjisten van Allan Holdsworth en Steve Vai maar ook Planet X en zelfs Primus voor zoete koek gaan nemen. Makkelijke kost is het zeker niet, alhoewel het openingsnummer Mörglbl circus het ergste doet vermoeden: dit stuk staat bol van de muzikale clichés en duurt eigenlijk vier minuten te lang. In de daarop volgende stukken komt de muziek van het powertrio pas echt tot leven en heeft de muziek duidelijk raakvlakken met de ProjeKCts, de afsplitsingen van King Crimson uit de jaren negentig. Ook de strakke vierkwartsmaten komen aan bod, zoals in Borderline (let op de Stanley Clarke-achtige bas!), maar de inhoud doet de vorm ruimschoots overstijgen. Wat klinkt en rockt dit lekker vet! Meer impressionistische klanken à la Holdsworth komen langs in Stoner de Brest, waarin ook drummer Aurélien Ouzoulias zich niet teveel waagt aan achtste en zelfs zestiende noten (voor wie dat wat zegt). ‘Less is more’ zullen we maar zeggen. Zijn bandleden voelen dat prima aan en zorgen dat juist op die momenten de nummers genoeg worden ingevuld en niet ten onder gaan aan een te volle instrumentatie. Als je dat als trio – zonder toetsen – weet te bereiken, dan heb je als band je doel bereikt. Daarnaast is de balans tussen de harde en de rustige stukken op deze cd prima; een rustpunt voel je aankomen als je het als luisteraar nodig hebt en dat kan bij deze tak van progsport vaak een vereiste zijn. En na een uur heb je het kunstje wel gehoord.

Ook Mörglbl is weer zo’n band die ik graag een keer zie optreden; de energie zal er bij de eerste noten zonder twijfel van afspatten. De zoektocht naar de eerste drie albums van deze groep zal ik niet direct gaan beginnen, maar op z’n tijd is een schijf als deze heerlijk om te draaien. “Jäzz for the deaf” onderschrijft dat het ook in Frankrijk wel snor zit met de progressieve muziek die met een minimale bezetting vooral op improvisatie leunt. Prima plaat!

Wouter Bessels