Moron PoliceAlbum

Zelden heb ik een album met zo’n brede glimlach beluisterd. Zoveel energie, zoveel jonge honden mentaliteit, zoveel jubelende gitaren, duizelingwekkende toetsen, catchy melodieën en refreinen en verrassende uitstapjes.

Het spelplezier spat er zodanig vanaf dat je er spontaan een adrenalineboost van krijgt, je gaat ongemerkt harder rijden… Een bandnaam als Moron Police is dan een toepasselijke kapstok voor dit creatieve broeinest.

De band werd in 2008 opgericht door Sondre Skollevoll in het zuidelijke Farsund in Noorwegen. De eerste twee albums worden gekenmerkt door progressieve metal met stevige gitaarmuren, summiere toetsen en schreeuwerige zang. De teksten zijn redelijk obscuur met titels als T-Bag Your Grandma en Steve Jobs Is Dead, But I’m Not. Even obscuur zijn de ritmische rariteiten die de groove af en toe onderbreken. In die jaren hebben de heren zelfs een keer met een orkest opgetreden in Kristiansand.

Sinds 2014 heeft een aantal bezettingswisselingen plaatsgevonden waarvan de toevoeging van toetsenist Lars Bjørknes van groot belang voor de sound van het nieuwe album is geweest. Sondre Skollevoll heeft zijn schreeuwerige stem ingeruild voor een prettige heldere stem en heeft zo een breder scala aan emoties tot zijn beschikking. In de rustigere passages doet hij zelfs aan Rikard Sjöblom denken. De gitaarmuren zijn minder massief geworden en is er ruimte voor het, met vlagen, virtuoze toetsenspel van Bjørkness gecreëerd. Het vijf jaar lang werken aan deze songs heeft zich uitstekend uitbetaald. De teksten getuigen niet van een boos politiek protest maar wel van een gezonde portie bezorgdheid over wat er zo al op onze aardkloot gebeurt met onderwerpen als religie, verslaving en politieke hypocrisie.

Het schip vaart uit op de rustige klanken van Hocus Pocus, gebaseerd op, en vernoemd naar Kurt Vonnegut’s gelijknamige boek met een satirische kijk op het Amerikaanse leven na de Vietnamoorlog. De rust is echter maar van korte duur. Na één minuut en twintig seconden wordt dit boek gesloten. Een korte openingswervelwind, gevolgd door een stukje techno waarna de storm in alle hevigheid losbarst. In het oog van de storm wordt even gas teruggenomen voor een fraaie saxofoonsolo, maar daarna neemt de ritmesectie het heft weer stevig in handen.

Naast het overwegend stevige, poppy en melodieuze karakter van de meeste songs zijn er over en weer proggy elementen te ontwaren in de muziek. Diverse songs zijn doorspekt van klassieke hooks. In Beware The Blue Skies horen we een inventief speels duel tussen gitaar en toetsen, in het geniale Captain Awkward wordt het instrumentale thema in diverse toonsoorten heen en weer geslingerd en wordt de onstuitbare energie een paar keer onderbroken door een razendsnelle Zappa-achtige rap. De tweede keer wordt die gevolgd door een bluesy riff, heerlijk vet omspeeld met toetsen, die later ongemerkt overgaat in een klezmer-hoempa. Hoe krijg je het verzonnen! In dit intermezzo komen duidelijk de game-muziek invloeden van de heren bovendrijven.

In het heerlijk gezongen The Undersea regent het maatsoortwisselingen en de akkoordprogressie uit het slot van Hocus Pocus keert weer terug in het slot van Isn’t It Easy! In dit laatste nummer weten de heren uit een ware draaikolk van gitaren, toetsen en ritmen boven te komen drijven in een heerlijk stuiterend rockritme. Ook in dit nummer weer een weergaloos stukje gamemuziek dat naadloos overgaat in het catchy refrein. Tot slot luidt een rustige piano deze enerverende zeetocht uit.

“A Boat On The Sea” is vooralsnog uitsluitend als digitaal album te koop op de bandcamp pagina van Moron Police. Over fysieke exemplaren wordt nog nagedacht. Ik heb me geen moment verveeld met dit album. Kritiekpuntje? Ja, veel te kort (ruim 32 minuten).