Morph

Sintrinity

Info
Uitgekomen in: 2012
Land van herkomst: Zweden
Label: Progress Records
Website: https://www.facebook.com/morphtheband
Luisteren kan via: http://youtu.be/WczKbMiBVa8
Tracklist
A Breath Away (5:17)
At The Crossrods (6:59)
Reaching For You (4:40)
Wake Up (6:51)
The Final Bow (5:09)
It Feels Like The End (6:13)
The Journal (6:19)
Attila Bokor: zang, gitaar, basgitaar, toetsen
Richard Sandström: drums
Sintrinity (2012)

Morph is een muzikaal samenwerkingsverband van de vrienden Richard Sandström en Atilla Bokor (die niets te maken heeft met de Zweedse metalband Bokor). Vanaf 2005 speelden en jamden de vrienden wat af, waarna in 2008 werd gestart met het schrijven van nummers. Dat heeft uiteindelijk geresulteerd in “Sintrinity”. Dat de heren niet over een nacht ijs zijn gegaan, laten ze horen op dit veertig minuten durende fris klinkende album. Zelf zeggen ze geïnspireerd te zijn door onder andere Porcupine Tree, Dream Theater en Mew. En het zijn ook deze bands die terug te horen zijn in de zeven liedjes. De van origine basgitarist Bokor en drummer Sandström hebben daar hun eigen poprock-achtige inslag aan toegevoegd waarmee dit een toegankelijk album is geworden.

“Sintrinity” gaat over een ingewikkelde driehoeksverhouding van twee mannen en een vrouw met een verborgen agenda. Dat het hier om de heren zelf gaat wordt overigens niet vermeld. Je kunt het allemaal nalezen in de (handgeschreven) teksten die zijn bijgevoegd. Minder ingewikkeld is de muziek die verrassend goede vocalen kent. De cd-informatie leert dat alleen Bokor de vocalen voor rekening neemt. Die moeten dan diverse keren ‘gedubbeld’ zijn, want is alsof een heel achtergrondkoor ondersteuning biedt. Luister maar naar A Breath Away, wat naast meerstemmige zang muzikaal meandert tussen 3FM-vriendelijke mainstream rock, melodieuze popmuziek en vuige metal. Dat klinkt misschien badinerend maar is allerminst zo bedoeld. Hiermee is immers ook de naam van de groep verklaard, want ‘morphing’ staat voor het geleidelijk in elkaar overvloeien van afbeeldingen, in dit geval klankkleuren. Op Wake Up en The Final Blow worden serieuze, redelijk succesvolle, pogingen ondernomen vocaal als Porcupine Tree en Steven Wilson te klinken.

Dat “Sintrinity” lekker weg luistert, is een feit. Wellicht iets te gemakkelijk. Doordat de nummers eenzelfde opbouw kennen, wordt het album na een aantal luisterbeurten eentonig. Daarom doen de mannen er goed aan eens verder te kijken dan de muzikale neus lang is. Het aantrekken van twee extra bandleden met frisse invloeden zou daarbij kunnen helpen. Begrijp me goed, dit advies betekent geen diskwalificatie van deze prima schijf. Het voorkomt wellicht dat Morph na een album of drie in de anonimiteit of zelfs het oneindige niets overvloeit.

Hans Ravensbergen

Send this to a friend