MorriguAlbum

De wortels van deze Zwitserse band liggen in de doom-metal. De formatie krijgt definitief vorm in 1999 en het gezelschap wordt geïnspireerd door de grote bands uit de jaren negentig. In beginsel creëerde de band rasechte doom-metal, maar gaandeweg evolueerde de muziek van Morrigu meer en meer in melodieuze metal met een progressief geluid. Ook zanger Sevi Binder legde zich meer toe op “cleane” zang, al werd dat niet definitief overboord gegooid, zoals je regelmatig kan horen op dit album.

De band produceert in zijn tienjarig bestaan 2 ep’s en één volledig album. Dit doen ze geheel op eigen kracht, maar eindelijk, in het jubileum jaar 2009, weet de band een label te strikken die “The Niobium Sky” op de markt wil brengen. Dat label is het Nederlandse “Dark Balance”, een nog zeer jong label, wat zich in die tijd breed oriënteert in de metal scene. Voor Dark Balance is Morrigu gelijk één van de slagschepen, waarmee het label zich definitief op de kaart hoopt te zetten. Een mooie samenwerking dus.

Het melodieuze aspect van dit album is duidelijk aanwezig binnen de muziek. Gelijk na het intro gaat het gelijk voortvarend van start. Gitaren domineren de muziek van Morrigu en de toetsen ondersteunen de muziek in ondergeschikt belang. Toch weten de gitaristen de melodie op gevarieerde manier overeind te houden, dus allesbehalve lomp gezaag en getrek aan de snaren. De drums zijn strak en dynamisch en zo hier en daar doet de muziek mij aan Lacuna Coil denken. Zo heeft Against The Sun een heerlijk keyboard deuntje waar de Italiaanse band bekend om is. Niet alleen de toetsen bevestigen dat, maar ook het gitaarspel op The Great Finding refereert daar aan. Dat nummer is instrumentaal, maar smeekt als het ware om ingezongen te worden door Cristina Scabbia  en Andrea Ferro.

De band zijn eigen zanger, Sevi Binder, schreeuwt zijn teksten een beetje van zich af. Toch zorgt hij er voor dat het allemaal aanvaardbaar blijft, ook al zijn de grunts die hij in enkele nummers gebruikt niet van een heel hoog niveau. Dat schreeuwerige uit zich gelijk tijdens Black Dust, het echte openingsnummer na de intro. Daar krijg je gelijk een goed voorbeeld van wat je van het album qua zang kan verwachten. Hier en daar wordt meervoudige zang gebruikt om het allemaal wat meer karakter te geven en ook het weerwolven gejank wordt in verschillende tracks niet geschuwd.

Dit is een prettig album. Voor velen zal de zanger even wennen zijn, maar daarnaast blijft een mooi dynamisch album overeind staan. De gitaristen zijn stuk voor stuk geen egotrippers en zorgen voor een mooie cohesie met de drums en de basgitaar. Een klein kritiekpuntje is dat er wel wat meer variatie ten gehore gebracht mag worden. Mocht je het in de winkel tegenkomen; laat dit dan niet zo maar liggen en sta jezelf een luisterbeurt toe.

Ruard Veltmaat